Jak szybko obniżyć ciśnienie krwi za pomocą tabletek: leki na wysokie ciśnienie krwi

Nowoczesne postępy w farmakologii mogą szybko zmniejszyć ciśnienie tabletek i niezawodnie kontrolować przebieg nadciśnienia tętniczego (nadciśnienie, nadciśnienie). W początkowej fazie choroby zwykle przepisywany jest tylko jeden lek przeciwnadciśnieniowy, a terapię skojarzoną stosuje się tylko w zaawansowanych przypadkach.

Ogólne zasady leczenia nadciśnienia za pomocą tabletek

Aby terapia nadciśnienia była jak najbardziej skuteczna i nie towarzyszy jej rozwój powikłań, konieczne jest jej przepisanie przez lekarza. Niedopuszczalne jest poleganie na recenzjach znajomych, ponieważ ten sam lek może szybko złagodzić wysokie ciśnienie krwi u jednej osoby, ale u drugiej może być całkowicie nieskuteczny.

Leczenie farmakologiczne nadciśnienia powinno odbywać się regularnie przez długi czas, często przez całe życie.

Istnieje ogólna liczba zasad terapii przeciwnadciśnieniowej:

1. Tabletki stosowane są głównie do rutynowego leczenia, utrzymywania ciśnienia krwi (BP) na normalnym poziomie i zapobiegania rozwojowi kryzysów nadciśnieniowych. Jeśli konieczne jest nagłe obniżenie ciśnienia krwi, preferowane są postacie leków przeciwnadciśnieniowych do wstrzykiwań.
2. Leki obniżające ciśnienie krwi są przepisywane pacjentowi w minimalnej dawce. W przyszłości co 24-48 godzin, pod kontrolą poziomu ciśnienia, dawka jest zwiększana do skutecznej.
3. Surowo zabrania się niezależnego zwiększania dawki leków przeciwnadciśnieniowych przepisanych przez lekarza, ponieważ może to radykalnie obniżyć ciśnienie krwi aż do rozwoju zapaści.
4. Próbują przeprowadzić leczenie nadciśnienia jednym lekiem. Do terapii skojarzonej należy stosować wyłącznie jasne wskazania.
5. Optymalnie leczenie długotrwałymi lekami, które delikatnie obniżają wysokie ciśnienie krwi i zapobiegają jego wzrostowi przez długi czas (12-24 godzin).
6. Leczenie farmakologiczne nadciśnienia powinno odbywać się regularnie przez długi czas, często przez całe życie. Pacjentów należy poinformować o niedopuszczalności pominięcia leków, ponieważ może to prowadzić do znacznego wzrostu ciśnienia, aż do rozwoju kryzysu nadciśnieniowego.

Jak zmniejszyć ciśnienie: tabletki szybko działające

Leki przeciwnadciśnieniowe są reprezentowane przez kilka grup farmakologicznych, z których każda ma własny mechanizm działania. W zależności od konkretnej sytuacji klinicznej lekarz może przepisać lek, który działa natychmiast (dosłownie 15-20 minut po podaniu) lub ma łagodniejszy, ale przedłużony efekt.

Niedopuszczalne jest poleganie na recenzjach znajomych, ponieważ ten sam lek może szybko złagodzić wysokie ciśnienie krwi u jednej osoby, ale u drugiej może być całkowicie nieskuteczny.

Jeśli chcesz szybko zmniejszyć presję, lekami z wyboru mogą być:

1. Kapoten (Captopril, Blockordil, Acetene). Z powodzeniem stosuje się go w leczeniu nadciśnienia różnego pochodzenia, w tym pierwotnego. Zaczyna wykazywać działanie hipotensyjne po 15-20 minutach od podania, które osiąga maksimum po 60 minutach i utrzymuje się przez 10-12 godzin. Może być stosowany u osób z niewydolnością serca.
2. Zokardis (Zofenopril). Lek należy do grupy inhibitorów konwertazy angiotensyny (ACE). Spadek ciśnienia odnotowuje się w ciągu godziny od momentu zażycia leku, a efekt trwa do 24 godzin. Lek ma wiele przeciwwskazań (ciąża, wiek poniżej 18 lat, hiperkaliemia, niewydolność wątroby), więc można go przyjmować wyłącznie zgodnie z zaleceniami lekarza.
3. Enalapril (Enam, Enap, Renitek, Berlipril). Ten lek jest najbardziej skuteczny u pacjentów z nadciśnieniem naczyniowo-nerkowym, gdy leki z innych grup są nieskuteczne. Nie możesz wyznaczyć kobiet w ciąży i karmiących, dzieci poniżej 18 roku życia.
4. Diroton (lizynopryl). Szybko obniża ciśnienie krwi. Dobrze nadaje się do korekcji nadciśnienia w cukrzycy. Niemniej jednak tego leku nie należy przyjmować bez recepty lekarskiej, ponieważ może to spowodować gwałtowny spadek ciśnienia krwi i zapaść ortostatyczną.

Kaptopryl - lek szybko obniżający ciśnienie krwi

Główne grupy leków obniżających ciśnienie krwi

Różne przyczyny prowadzą do wzrostu ciśnienia krwi. Dlatego w leczeniu nadciśnienia konieczne jest stosowanie leków o różnych mechanizmach działania i związanych z różnymi grupami farmakologicznymi.

Blokery beta

Jedna z najczęściej reprezentowanych grup leków przeciwnadciśnieniowych. Obejmuje Anaprilin, Bisoprolol, Cordinorm, Nebicor, Atenolol.

Surowo zabrania się niezależnego zwiększania dawki leków przeciwnadciśnieniowych przepisanych przez lekarza, ponieważ może to radykalnie obniżyć ciśnienie krwi aż do rozwoju zapaści.

Mechanizm działania beta-blokerów polega na blokowaniu receptorów beta-adrenergicznych i zapobieganiu ekspozycji na katecholaminy (noradrenalina, adrenalina). Zapewnij następujące efekty:

• niższe ciśnienie krwi;
• zmniejszyć siłę i tętno;
• zmniejszyć zapotrzebowanie na tlen w mięśniu sercowym;
• wydłużyć rozkurcz (okres rozluźnienia serca);
• poprawić perfuzję wieńcową (dopływ krwi do mięśnia sercowego);
• zwiększyć tolerancję wysiłku;
• mieć działanie antyarytmiczne.

Beta-adrenolityki są najczęściej przepisywane pacjentom w leczeniu nadciśnienia powikłanego przerostem lewej komory. Można je stosować w leczeniu młodych pacjentów prowadzących aktywny tryb życia. Wskazaniem do powołania beta-blokerów jest również połączenie nadciśnienia tętniczego z arytmią lub dusznicą bolesną, stan po zawale mięśnia sercowego.

Bisoprolol - lek z grupy beta-blokerów

Leczenie beta-adrenolitykami może wiązać się z rozwojem następujących działań niepożądanych:

• bradykardia;
• skurcz naczyń obwodowych;
• obniżony nerkowy przepływ krwi;
• skurcz oskrzeli;
• ból głowy
• zaburzenia snu;
• osłabienie mięśni;
• Depresja

Ostre zaprzestanie długotrwałej terapii beta-adrenolitykami nie jest dozwolone, ponieważ może to wywołać zespół odstawienia, który charakteryzuje się gwałtownym wzrostem ciśnienia krwi, występowaniem ataku arytmii i zwiększonym ryzykiem zawału mięśnia sercowego.

Przeciwwskazania do powołania beta-blokerów to:

• wstrząs kardiogenny;
• obrzęk płuc;
• astma oskrzelowa;
• ciężka niewydolność serca;
• blok przedsionkowo-komorowy II-III stopnia;
• bradykardia poniżej 50 uderzeń na minutę;
• niedociśnienie (ciśnienie skurczowe mniejsze niż 100 mm RT. Art.);
• zależna od insuliny dekompensowana cukrzyca.

Pacjentów należy poinformować o niedopuszczalności pominięcia leków, ponieważ może to prowadzić do znacznego wzrostu ciśnienia, aż do rozwoju kryzysu nadciśnieniowego.

Inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę

Przeciwnadciśnieniowe działanie inhibitorów enzymu konwertującego angiotensynę (ACE) wynika z wpływu na układ renina-angiotensyna. Ponadto spowalniają rozpad bradykininy, substancji biologicznie czynnej o wyraźnym działaniu rozszerzającym naczynia krwionośne. Do tej grupy należą kaptopryl, enalapryl, zofenopryl.

Inhibitory ACE zmniejszają białkomocz, czyli utratę białka w moczu. Dlatego są uważane za leki z wyboru w leczeniu nadciśnienia w połączeniu z przewlekłą chorobą nerek, cukrzycą. Wyniki badań klinicznych wykazały, że na tle leczenia nadciśnienia tętniczego inhibitorami ACE u pacjentów ryzyko rozwoju niewydolności serca i zawału mięśnia sercowego jest znacznie zmniejszone.

Leki w tej grupie leków przeciwnadciśnieniowych są zwykle dobrze tolerowane i znacznie rzadziej powodują rozwój negatywnych efektów metabolicznych niż leki moczopędne i beta-adrenolityki.

Enalapryl - lek przeciwnadciśnieniowy z grupy inhibitorów ACE

Skutki uboczne terapii inhibitorem ACE mogą obejmować:

• rozwój u pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnicy nerkowej ostrej niewydolności nerek;
• suchy kaszel;
• znaczny spadek ciśnienia krwi;
• obrzęk naczynioruchowy;
• Zespół Stevensa-Johnsona;
• neutropenia;
• zaburzona czynność wątroby;
• zmniejszone popęd płciowy.

Według kanadyjskich naukowców długotrwała terapia nadciśnienia inhibitorami ACE zwiększa ryzyko upadków i złamań u pacjentów o 35%. Efekt ten wiąże się zarówno z obecnością efektu ortostatycznego (obniżenie ciśnienia w momencie przejścia ciała z pozycji poziomej do pionowej), jak i zmianą struktury morfologicznej tkanki kostnej.

Ostre zaprzestanie długotrwałej terapii beta-blokerami jest niedozwolone, ponieważ może to wywołać zespół odstawienia.

Antagoniści wapnia

Mówiąc o tym, które pigułki zmniejszają ciśnienie, należy powiedzieć o antagonistach wapnia (powolne blokery kanału wapniowego, blokery kanału wapniowego typu L). Jest to rozległa i niejednorodna grupa leków, które mają ten sam mechanizm działania, ale jednocześnie różnią się selektywnością tkankową, kinetyką farmakologiczną i wpływem na częstość akcji serca. Antagoniści wapnia obejmują amlodypinę, nifidepinę, werapamil.

Głównym mechanizmem działania wolnych blokerów kanału wapniowego jest to, że zapobiegają one przenikaniu do komórek mięśniowych naczyń krwionośnych i mięśnia sercowego jonów wapnia z przestrzeni międzykomórkowej. W rezultacie dochodzi do rozszerzenia tętnic i tętniczek, któremu towarzyszy spadek ciśnienia krwi.

Amlodypina jest antagonistą wapnia

W przypadku przełomu nadciśnieniowego, gdy konieczne jest szybkie obniżenie ciśnienia, lek Pharmadipine można stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. Jest to roztwór nifedypiny i jest przeznaczony do podawania doustnego. Należy go wziąć w następujący sposób: krople nakłada się na mały kawałek cukru (w ilości przepisanej przez lekarza, ale nie więcej niż 5-7 kropli), a następnie resorbuje się pod językiem. Działanie leku zaczyna pojawiać się już po 5-7 minutach od podania. Działanie przeciwnadciśnieniowe osiąga maksimum po 30-40 minutach i utrzymuje się przez 3-4 godziny. Farmadypina jest przeznaczona wyłącznie do zapewnienia pacjentom pomocy w nagłych wypadkach i nie należy jej pić podczas planowanego leczenia nadciśnienia.

Spektrum działań niepożądanych antagonistów wapnia obejmuje następujące warunki:

• zawroty głowy i ból głowy;
• obrzęk obwodowy;
• kołatanie serca
• niestrawność (nudności, wymioty, zaparcia, wzdęcia);
• zaburzenia metabolizmu węglowodanów.

Według kanadyjskich naukowców długotrwała terapia nadciśnienia inhibitorami ACE zwiększa ryzyko upadków i złamań u pacjentów o 35%.

Antagoniści wapnia powinni być przyjmowani ściśle zgodnie z zaleceniami lekarza. Przeciwwskazania do nich to:

• ciężka niewydolność serca;
• zespół słabej zatoki;
• krytyczne zwężenie aorty;
• Zespół WPW z napadami trzepotania lub migotaniem przedsionków;
• ciąża i laktacja.

Leki moczopędne

Leki moczopędne (diuretyki) to duża grupa leków, których działanie polega na stymulowaniu diurezy oraz wydalaniu soli mineralnych i płynów z organizmu.

Najbardziej skuteczne diuretyki pętlowe (Furosemid, Torasemid). Przy dłuższym stosowaniu mogą powodować zaburzenia równowagi wodno-elektrolitowej. Dlatego w leczeniu nadciśnienia stosuje się je w ograniczony sposób, częściej podczas zatrzymywania kryzysu nadciśnieniowego lub w leczeniu zatorów.

Znacznie częściej stosuje się diuretyki tiazydowe i tiazydowe. Zazwyczaj są one przepisywane w połączeniu z sartanami lub inhibitorami ACE. Gotowe preparaty złożone są również prezentowane na rynku farmaceutycznym. Ich działanie moczopędne jest słabo wyrażone, ponieważ w kompozycji zawarta jest niewielka ilość leku moczopędnego.

Torasemid - pętlowy środek moczopędny stosowany w leczeniu nadciśnienia tętniczego

W niektórych przypadkach leki moczopędne oszczędzające potas, na przykład spironolakton, można włączyć do kompleksowej terapii nadciśnienia tętniczego.

Leki moczopędne należy stosować wyłącznie zgodnie z zaleceniami i pod nadzorem lekarza. Ich długiemu przyjęciu często towarzyszy rozwój szeregu działań niepożądanych:

• zaburzenia metabolizmu kwasu moczowego;
• naruszenie równowagi wodno-elektrolitowej;
• Zawroty głowy
• poważna ogólna słabość;
• zaburzenia na obrazie krwi obwodowej;
• zmniejszone popęd płciowy;
• negatywny wpływ na procesy metaboliczne w ciele.

Przeciwwskazania do powołania diuretyków to:

• nadwrażliwość na sulfonamidy;
• dna moczanowa
• ciąża i laktacja.

Jeśli konieczne jest nagłe obniżenie ciśnienia krwi, preferowane są postacie leków przeciwnadciśnieniowych do wstrzykiwań.

Sartany

Sartany (antagoniści receptora angiotensyny II, ARA) - nowoczesne leki przeciwnadciśnieniowe. Należą do nich leki takie jak Telmisartan, Walsartan, Losartan (Lorista), Eprosartan.

Sartany można stosować w leczeniu nadciśnienia tętniczego nawet u tych kategorii pacjentów, którym zabroniono stosowania inhibitorów ACE, na przykład po stentowaniu naczyń wieńcowych.

Stosowanie sartanów jest możliwe tylko pod nadzorem lekarza, ponieważ podczas leczenia mogą rozwinąć się powikłania (wysypka skórna, suchy kaszel, obrzęk Quinckego, hiperkaliemia). Leki te są przeciwwskazane w ciąży i laktacji, w praktyce pediatrycznej, a także u pacjentów ze zwężeniem tętnicy nerkowej.

Lorista - lek z grupy sartanów lub antagonistów receptora angiotensyny II

Inne leki

Kilka innych leków, w szczególności miotropowe leki przeciwskurczowe (Papaweryna, Dibazol, No-shpa), również umożliwia szybkie obniżenie ciśnienia za pomocą tabletek. Są one jednak skuteczne tylko z niewielkim wzrostem ciśnienia u pacjentów z początkowymi objawami nadciśnienia. Począwszy od etapu II nie należy spodziewać się działania hipotensyjnego ze strony miotropowych leków przeciwskurczowych.

Na tle dławicy piersiowej można szybko zmniejszyć ciśnienie za pomocą nitrogliceryny. Lek ten nie tylko łagodzi skurcz tętnic wieńcowych, ale ma również wyraźne działanie rozszerzające naczynia krwionośne, co objawia się spadkiem ciśnienia krwi.