Nonkonformizm

Przez nonkonformizm rozumie się zaprzeczanie zasadom i regułom obowiązującym w dowolnej grupie, społeczeństwie lub społeczności oraz propozycję własnej wizji problemu lub sytuacji. Innymi słowy, osoba wybiera własną ścieżkę i nie przestrzega zasad, które dyktuje mu tłum.

Istnieją przykłady niekonformizmu w różnych dziedzinach życia - polityce, kulturze, sztuce, nauce. W rzeczywistości nonkonformistów można nazwać wszystkimi ludźmi (wybitnymi postaciami i naukowcami), którzy w swoich odkryciach wyprzedzili czas i dlatego zostali odrzuceni przez społeczeństwo (na przykład Galileo Galilei, Giordano Bruno itp.).

Popularna filozoficzna teoria nonkonformizmu

Zgodnie z popularną filozoficzną teorią nonkonformizmu istnieją dwa jej rodzaje:

  • Nonkonformizm jest po prostu nieporozumieniem i odrzuceniem norm i wartości dominujących w społeczeństwie;
  • Wymuszony nonkonformizm - presja grupowa zmusza jednostkę do odejścia od celów i oczekiwań społeczności.

Jeśli mówimy jako całość, protesty i spory są z definicji charakterystyczne dla ludzi, ponieważ wielokrotnie służyły jako impuls do rozwoju i postępu w historii ludzkości. Niektórzy ewolucjoniści przyznają, że to prymitywny „nonkonformizm”, który został wyrażony w zaprzeczeniu zasad zwierzęcych, stał się decydującym czynnikiem w antropogenezie. Wyrzutki, buntownicy i poszukiwacze przygód, według naukowców, byli inicjatorami rewolucji humanizacyjnej.

W miarę jak organizacja społeczna staje się coraz bardziej złożona, rola takich „osób rozpoczynających działalność” staje się coraz bardziej niejasna. Każdy system, który się poprawia, dąży do stłumienia, a nawet wyeliminowania protestu, a im bardziej jest złożony, tym więcej ma do niego szans. Jednak elementy niekonformistyczne nie pozostają w długach i coraz częściej przechodzą na ekstremistyczne, wyłącznie destrukcyjne pozycje.

Te wzajemnie powiązane procesy są wyraźnie widoczne we współczesnym świecie. Tłumienie przejawia się w systematycznym pchaniu „sprzeciwu” w lewą niszę polityczną, a protest podkreśla ich antypaństwowa, a nawet antyspołeczna orientacja.

Ideologia nonkonformizmu

Nonkonformizm opiera się koniecznie na jakiejś ideologii. Może obejmować różne poziomy - społeczny, filozoficzny, wartościowy, a czasem religijny. Kiedy próbują wyjaśnić przejawy protestu jedynie najprostszymi naturalnymi reakcjami społecznymi, ten drugi aspekt jest często pomijany.

Na przykład uciśnione masy, które nie mogą dłużej żyć w takich warunkach, buntują się przeciwko systemowi i ich ciemiężcom. Rzeczywiście jest to przykład nonkonformizmu, ale bunt tylko dlatego, że żyje źle, jest z definicji niemożliwy. Aby powstanie było skuteczne, konieczna jest ideologia, pewien system uzasadnień. Sama niechęć do życia w tym stanie nie wystarczy. Światopogląd za nieposłuszeństwem i protestem jest ontologicznym czynnikiem nonkonformizmu.

Wszelkie formy protestu społecznego - od starożytnych powstań niewolników i zamachów pałacowych po rewolucje polityczne naszych czasów - są przykładem nonkonformizmu i mieszczą się w jego sferze.

Nonkonformizm w sztuce

Niezależność myślenia i „idea nieporozumienia” przejawiają się nie tylko w systemie politycznym społeczeństwa. Era lat 60. i 80. XX wieku nasycona jest nonkonformizmem w sztuce - rodzajem paradoksalnego odzwierciedlenia duchowej i społecznej sytuacji tych lat w malarstwie, literaturze, muzyce, teatrze i kinie.

W Związku Radzieckim nieoficjalna kreatywność została zdefiniowana jako formalizm i dlatego była prześladowana. Artyści woleli formę niż treść, a kiedy została stworzona, byli całkowicie niezależni i wolni. Co więcej, odwaga była nie tylko twórcza, ale także ludzka. Najprawdopodobniej właśnie dlatego nonkonformizm w sztuce okazał się tak popularny i interesujący, ponieważ obraz powstały pod groźbą śmierci wprowadza wewnętrzne napięcie, które jest przekazywane odbiorcy.

Unikalna różnorodność obyczajów i stylów artystycznych, która wyróżnia nonkonformizm, powstała dzięki wyjątkowej społeczności jasnych i silnych osób w historii sztuki.

Nonkonformiści są często nazywani opozycjonistami, ponieważ nie bezmyślnie przestrzegają zasad, ale próbują z nimi walczyć. Nie należy ich jednak mylić z nihilistami, którzy zaprzeczają wszelkiej władzy, standardom moralnym i wartościom kulturowym i nie oferują niczego w zamian. W każdym przykładzie nonkonformizmu autor oferuje własną wizję. Nonkonformiści nie zaprzeczają przyjętym normom, ale po prostu wyrażają nieco inną opinię w tej sprawie.