Ogólna charakterystyka choroby
Cukrzyca jest jedną z najczęstszych chorób na świecie. Częściej niż cukrzyca corocznie diagnozowane są tylko patologie sercowo-naczyniowe i onkologiczne. Według przybliżonych szacunków, obecnie 3% światowej populacji cierpi na cukrzycę. Zgodnie z prognozami lekarzy oczekuje się podwójnego wzrostu liczby osób chorych na cukrzycę za 15-20 lat.
Przyczyny cukrzycy
Główną przyczyną cukrzycy jest naruszenie metabolizmu węglowodanów w organizmie. Zjawisko to wynika z jednego z dwóch czynników: albo organizm nie jest w stanie wchłonąć insuliny, albo jego ilość nie pokrywa potrzeb człowieka.
Istnieje wiele wersji na temat przyczyn cukrzycy. Jednym z nich jest dziedziczna etiologia choroby. Rodzinne predyspozycje do patologii występują w cukrzycy typu I. Wywoływany jest przez infekcję wirusową (grypę, odrę lub świnkę), aktywując proces niszczenia komórek wytwarzających insulinę w organizmie.
Dziedziczna przyczyna cukrzycy jest również możliwa w przypadku choroby typu II. Ale w tym przypadku choroba jest spowodowana wrodzoną odpornością tkanek na insulinę. W rodzinie z predyspozycjami do choroby typu I cukrzyca występuje u 7–10% krewnych, a przy cukrzycy typu II prawdopodobieństwo zachorowania wynosi już 80–100%.
Wśród przyczyn cukrzycy są również nazywane pacjentami z nadwagą i chorobami trzustki: nowotworami złośliwymi narządu lub zapaleniem trzustki.
Możliwą przyczyną cukrzycy może być również uszkodzenie, które uszkodziło tkankę trzustki i zaburzyło jej funkcję. Ponadto przyczyną cukrzycy jest stres i pacjent w podeszłym wieku. Prawdopodobieństwo zachorowania wzrasta 2 razy z każdą przeżywaną dekadą.
Nadużywanie słodyczy, jako jednej z możliwych przyczyn cukrzycy, nie jest poważnie rozważane przez lekarzy, ale dokładnie tak długo, jak pragnienie cukru nie prowadzi do otyłości ani chorób trzustki.
Rodzaje cukrzycy
Cukrzyca typu I, jak już wspomniano, rozwija się w wyniku zniszczenia komórek tworzących insulinę. Ta choroba jest charakterystyczna dla młodych ludzi.
Jednym z pierwszych objawów cukrzycy typu I jest szybkie oddawanie moczu. Ciało ludzkie próbuje więc usunąć nadmiar glukozy. Wielomocz prowadzi do intensywnego pragnienia i wysokiego spożycia płynów.
W cukrzycy typu I pacjent cierpi z powodu zwiększonego stresu na nerki, odwodnienia organizmu i gromadzenia się ciał ketonowych. Kwasica ketonowa, jako jeden z powikłań cukrzycy, może doprowadzić pacjenta do stanu przedcukrzycowego lub śpiączki cukrzycowej.
Cukrzyca typu II występuje znacznie częściej niż choroba typu I. Grupa ryzyka obejmuje pacjentów z nadwagą lub starszych niż 40 lat.
W przypadku tego typu cukrzycy w organizmie ludzkim wytwarzana jest normalna ilość insuliny. Ale mimo to krew pacjenta zawiera zwiększoną ilość glukozy. W cukrzycy typu II ciało pacjenta ma niską oporność na insulinę, tj. słaba podatność na ekspozycję na insulinę.
Nasilenie objawów cukrzycy typu II zależy od stopnia niewrażliwości tkanek na insulinę. W zależności od ciężkości przebiegu choroby zwykle rozróżnia się cukrzycę łagodnego, umiarkowanego i ciężkiego typu II stopnia.
Cukrzyca typu trzustkowego rozwija się z powodu uszkodzenia tkanki trzustki w zapaleniu trzustki, guzach, a także w wyniku nieudanej operacji, urazów lub nadużywania alkoholu.
Objawy cukrzycy
Do głównych objawów cukrzycy obu typów należą:
- częste oddawanie moczu
- zwiększone pragnienie
- zmęczenie
- sucha i swędząca skóra
- utrata masy ciała
- skurcze cieląt,
- niewyraźne widzenie.
W początkowej fazie choroby nasilenie objawów cukrzycy z reguły nie jest znaczące. W przyszłości, wraz z postępem hiperglikemii, istnieje prawdopodobieństwo gwałtownego wzrostu poziomu glukozy we krwi i rozwoju stanów krytycznych wymagających natychmiastowej pomocy lekarskiej.
Diagnoza cukrzycy
Rozpoznanie choroby opiera się na klasycznych objawach cukrzycy i danych z badań laboratoryjnych. W diagnozie cukrzycy sprawdzany jest poziom glukozy we krwi pacjenta. W kontrowersyjnych przypadkach zalecane są testy warunków skrajnych z glukozą.
Zgodnie ze standardami dla zdrowego człowieka poziom glukozy we krwi nie przekracza 6,6 mmol / L na czczo i 11,1 mmol / L po jedzeniu. Obecność cukru w moczu pacjenta jest kolejnym objawem diagnostycznym cukrzycy.
Leczenie cukrzycy
Leczenie cukrzycy jest objawowe. Obejmuje dietoterapię, farmakoterapię i ćwiczenia fizjoterapeutyczne. Głównym celem leczenia cukrzycy jest normalizacja procesów metabolicznych w organizmie i utrzymanie zdolności do pracy pacjenta.
Cukrzyca typu II nazywana jest insulinozależną. Główną rolę w leczeniu cukrzycy tego typu odgrywa dieta i ćwiczenia fizyczne w celu normalizacji masy ciała.
W początkowych stadiach choroby metabolizm węglowodanów w organizmie można przywrócić za pomocą odchudzania. Zalecana dieta dla pacjentów z nadwagą to minimum lekkostrawnych węglowodanów i wysokokalorycznych potraw, odrzucenie konserw, potraw wędzonych, tłustego mięsa, majonezu, kwaśnej śmietany, orzechów, lodów, dżemów, słodyczy itp.
Aktywność fizyczna, jako jedna z pomocniczych metod leczenia cukrzycy, pomaga obniżyć poziom glukozy we krwi, zwiększyć produkcję insuliny i wrażliwość tkanek na nią.
W późniejszych stadiach choroby leki zwiększające wrażliwość tkanek na insulinę i hamujące jelitową funkcję rozpadu glukozy są stosowane w leczeniu cukrzycy typu II: biguanidy, tiazolidynodiony, inhibitory glikozydazy itp.
Insulina jest stosowana w leczeniu cukrzycy typu I. Istnieją preparaty insuliny o różnym czasie działania: krótkim, średnim i długim. Częstotliwość wstrzykiwania leku, mającego zastąpić funkcję trzustki w wytwarzaniu własnej insuliny, zależy od czasu trwania leku.
Leczenie cukrzycy typu I insuliną trwa przez całe życie. Ważną częścią leczenia choroby jest nauczenie pacjenta umiejętności kontrolowania poziomu glukozy we krwi i samodzielnego podawania insuliny.
Schemat leczenia cukrzycy jest opracowywany indywidualnie dla każdego pacjenta, biorąc pod uwagę jego stan, wagę i wiek. Niezależne niekontrolowane leczenie cukrzycy insuliną jest niezwykle niebezpieczne dla zdrowia.
Alternatywne leczenie cukrzycy
Następujące przepisy na leczenie cukrzycy mają ugruntowaną pozycję jako metody pomocnicze w głównej terapii choroby:
- Zbiór pąków brzozy, owoców głogu, liści Weroniki, centaury i łopianu w proporcjach 2: 3: 1: 5: 5.
- Zbiór leczniczy liści borówki brusznicy, dziurawca zwyczajnego, znamiona kukurydzy, liści mięty, cynamonu i jagód w proporcjach 2: 4: 2: 2: 4: 1.
Zbiór korzeni lukrecji, liści borówki i owoców jałowca, wzięty w równych ilościach, jest również szeroko stosowany w ludowym leczeniu cukrzycy.
Skuteczne metody alternatywnego leczenia cukrzycy obejmują zbieranie kory czarnego bzu, Weroniki, torby pasterskiej, skrzypu polnego owocu Sophora, głogu i dzikiej róży, również przyjmowanych w równych proporcjach.
Wszystkie powyższe preparaty stosowane w alternatywnym leczeniu cukrzycy pomagają znormalizować metabolizm węglowodanów w organizmie i zapobiegają pojawieniu się powikłań nefrologicznych i okulistycznych choroby.
