Chlamydia u mężczyzn

Chlamydia lub chlamydia moczowo-płciowa - choroba przenoszona drogą płciową, jest wywoływana przez mikroorganizmy Chlamidia trachomatis, chlamydia.

Według Światowej Organizacji Zdrowia co roku na świecie rejestruje się ponad 250 milionów nowych epizodów infekcji poprzez infekcje przenoszone drogą płciową. W strukturze tych chorób wiodącą pozycję zajmuje chlamydia układu moczowo-płciowego - około 100 milionów przypadków.

Chlamydia u mężczyzn jest najczęściej diagnozowana w wieku 20-35 lat, w okresie maksymalnej aktywności seksualnej. Zakażenie Chlamidia trachomatis jest przyczyną zapalenia cewki moczowej (w tym gonokoków) w zdecydowanej większości przypadków (ponad 80%). Według niektórych doniesień co 15 na 100 młodych ludzi w wieku rozrodczym jest zakażonych chlamydią.

Chlamydia u mężczyzn może występować zarówno w jawnej formie, jak i utajonej, bezobjawowej (około 50% przypadków). Dość często infekcja jest przewlekła, w tym przypadku mikroorganizmy mogą utrzymywać się w dotkniętych narządach i tkankach, zachowując patogenne właściwości, przez dziesięciolecia, czasem przez całe życie.

Często zakażenie chlamydiami komplikuje rosnąca zmiana układu moczowo-płciowego, powodująca stan zapalny w gruczole krokowym, jądrach, sznurach nasiennych, błonach jąder, a także może prowadzić do niepłodności (z powodu stanu zapalnego liczba plemników w płynie nasiennym zmniejsza się, ich ruchliwość maleje). Chlamydia u mężczyzn jest często związana z kiłą, rzeżączką, rzęsistkowicą.

Udowodniono, że Chlamidia trachomatis na poziomie subkomórkowym przyczepia się do główki plemnika, szyi i bliższej talii. W tym przypadku męskie komórki rozrodcze działają jako bezpośredni nosiciel patogennych mikroorganizmów z niezabezpieczonym kontaktem z pochwą, zapewniając wprowadzenie infekcji do jamy macicy i jajowodów. Konsekwencją zakażenia chlamydiami dla kobiety może być niepłodność, ciąża jajowodów (ektopowa), poronienie i powikłania ciąży, poporodowe zapalenie błony śluzowej macicy.

Przyczyny i czynniki ryzyka chlamydii u mężczyzn

Głównym powodem rozwoju chlamydii u mężczyzn jest zakażenie mikroorganizmem Chlamidia trachomatis podczas niezabezpieczonych kontaktów seksualnych narządów płciowych, narządów płciowych i odbytu oraz narządów płciowych. Możliwy jest również kontaktowo-domowy mechanizm przenoszenia patogenu, na przykład podczas wizyty w saunie (kontakt genitaliów z powierzchnią skażoną chlamydią).

Chlamydia jest wewnątrzkomórkowym gram-ujemnym czynnikiem chorobotwórczym, który charakteryzuje się dwufazowym cyklem życia w postaci aktywnych wewnątrz- i nieaktywnych ciał pozakomórkowych (odpowiednio ciałek siatkowych i elementarnych).

Zakażenie występuje, gdy nieaktywne ciała elementarne Chlamidia trachomatis wchodzą w kontakt z błoną śluzową narządów moczowo-płciowych, po czym są wprowadzane do komórek nabłonkowych i przekształcane w aktywną siateczkową formę zdolną do rozmnażania w ciągu 8 godzin. Nowo utworzone mikroorganizmy istnieją w komórce gospodarza w izolacji w specjalnej wakuoli - są to tak zwane inkluzje chlamydiowe. Na ostatnim etapie cyklu reprodukcyjnego ciała aktywne stają się nieaktywne, otoczone gęstą ścianą komórkową i naruszając integralność błony dotkniętej komórki, ponownie wchodzą do środowiska zewnętrznego, gdzie atakują nowe zdrowe komórki nabłonkowe, powtarzając cykl reprodukcyjny, a tym samym rozprzestrzeniając proces zapalny.

Główną drogą zakażenia chlamydiami jest seks bez zabezpieczenia

Złożoność diagnozy i leczenia chlamydii u mężczyzn wynika z wewnątrzkomórkowej lokalizacji patogenu. Pod wpływem niekorzystnych czynników mikroorganizm może przekształcić się w „śpiącą” formę, będąc w komórkach gospodarza przez długi czas bez wywoływania odpowiedzi immunologicznej i bez wywoływania objawów choroby. W procesie podziału chlamydia jest przenoszona do komórek potomnych, gdzie nadal istnieje w nieaktywnej formie (zjawisko to wiąże się z niedopasowaniem między wielkością infekcji tkanek a obrazem klinicznym). Aktywacja Chlamidia trachomatis występuje z reguły wraz ze spadkiem odporności organizmu, immunosupresją.

Czynniki ryzyka chlamydii u mężczyzn:

• młody wiek;
• obecność dwóch lub więcej partnerów seksualnych jednocześnie;
• duża liczba (ponad 6) partnerów seksualnych podczas praktyk seksualnych;
• stan cywilny;
• niski poziom społeczny partnerów seksualnych;
• zaniedbanie barierowych metod antykoncepcji;
• skłonność do ryzykownych i dewiacyjnych (dewiacyjnych) zachowań.

Formy choroby

Zgodnie z klasyfikacją kliniczną przyjętą w Rosji wyróżnia się dwie formy chlamydii u mężczyzn:

• świeży, w przypadku nieskomplikowanej infekcji dolnych części dróg moczowo-płciowych;
• przewlekłe, uporczywe, charakteryzujące się nawracającymi zmianami w górnych częściach dróg moczowo-płciowych.

Odległą i najbardziej znaczącą konsekwencją chlamydii u mężczyzn jest rozwój choroby Reitera, ciężkiej choroby autoimmunologicznej, która jest najczęstszą przyczyną zapalenia stawów u mężczyzn w wieku aktywnym seksualnie.

Etapy

Stopniowy rozwój chlamydii u mężczyzn implikuje przekształcenie choroby z ostrego stanu zapalnego w przewlekły proces, tylko 3 etapy:

1. Aktywny proces zapalny z oczywistymi objawami lub przebiegiem bezobjawowym, dobrze dostosowany do standardowej farmakoterapii.
2. Utajona infekcja, okresowo aktywowana pod wpływem czynników prowokujących.
3. Proces przewlekły, który praktycznie nie podlega terapii.

Objawy chlamydii u mężczyzn

Głównym objawem chlamydii u mężczyzn w większości przypadków jest dyskomfort w cewce moczowej, cewce moczowej (świąd, pieczenie, ból podczas oddawania moczu) o różnym nasileniu.

Inne objawy występujące w przypadku chlamydii u mężczyzn:

• skąpe przezroczyste wydzielanie ciała szklistego;
• przekrwienie ujścia cewki moczowej, sąsiedni obszar żołędzi prącia;
• zjawiska dysuryczne (zaburzenia oddawania moczu);
• niska temperatura ciała;
• nasilenie i dyskomfort w okolicy lędźwiowej, ból i obrzęk tkanek miękkich moszny;
• pogorszenie ogólnego samopoczucia, niemotywowane zmęczenie, osłabienie.

Głównym objawem chlamydii u mężczyzn jest dyskomfort w cewce moczowej i cewce moczowej

Okres inkubacji chlamydii u mężczyzn trwa od 1 do 3 tygodni od momentu zakażenia. U około połowy pacjentów choroba przebiega bezobjawowo, dyskomfort w cewce moczowej występuje sporadycznie, jest łagodny lub całkowicie nieobecny.

W niektórych przypadkach chlamydia u mężczyzn występuje w postaci nosiciela, gdy patogenne mikroorganizmy utrzymują się w błonie śluzowej dróg moczowo-płciowych w nieaktywnej formie. Ta funkcja wiąże się z wysoką aktywnością układu odpornościowego.

Diagnostyka

Rozpoznanie chlamydii u mężczyzn jest przeprowadzane kompleksowo, obejmuje kompleksową ocenę historii medycznej, obiektywny obraz choroby i wyniki badań laboratoryjnych:

• epizody niezabezpieczonego stosunku seksualnego, relacje seksualne z nieznanymi partnerami do 3-4 tygodni od wystąpienia objawów choroby;
• obecność charakterystycznych skarg i obiektywnych danych;
• wyniki reakcji łańcuchowej polimerazy (wykrycie fragmentów DNA Chlamidia trachomatis);
• bakteryjne zaszczepienie cewki moczowej na podłożu odżywczym;
• bezpośrednia immunofluorescencja (wykrycie antygenów Chlamidia trachomatis w badanym materiale).

Kultura bakteryjna wymazy z cewki moczowej i inne testy ujawniają fragmenty Chlamidia trachomatis w ciele

Aby uzyskać najbardziej obiektywny obraz podczas diagnozowania chlamydii u mężczyzn, należy przestrzegać szeregu obowiązkowych wymagań:

• powstrzymać się od współżycia seksualnego w ciągu dnia, aż do zebrania materiału diagnostycznego;
• powstrzymać się od oddawania moczu co najmniej 2 godziny przed przystąpieniem do testów;
• nie bierz środków przeciwbakteryjnych i przeciwdrobnoustrojowych (7-8 dni) przed badaniem.

Chlamydia u mężczyzn jest najczęściej diagnozowana w wieku 20-35 lat, w okresie maksymalnej aktywności seksualnej.

Leczenie chlamydii u mężczyzn

Podstawą leczenia chlamydii u mężczyzn jest antybiotykoterapia. Obecnie najczęściej stosowane są następujące leki:

• makrolidy / azolidy;
• chinolony / fluorochinolony;
• tetracykliny.

Oprócz leków, których działanie ma na celu wyeliminowanie patogenu, w leczeniu infekcji stosuje się następujące środki:

• leki zorientowane immunologicznie;
• hepatoprotektory;
• przeciwutleniacze i ich synergetyki;
• adaptogeny;
• leki proteolityczne;
• pre- i probiotyki.

Kryteria kliniczne i mikrobiologiczne skuteczności farmakoterapii chlamydią u mężczyzn są monitorowane nie wcześniej niż 6-8 tygodni po zakończeniu leczenia.

Podstawą leczenia chlamydii u mężczyzn jest antybiotykoterapia

Podczas terapii konieczne jest porzucenie niechronionego stosunku płciowego, nieodzownym warunkiem szybkiego powrotu do zdrowia jest badanie stałego partnera seksualnego i, w razie potrzeby, jego równoległe leczenie.

Możliwe komplikacje i konsekwencje chlamydii u mężczyzn

Najczęstsze powikłania chlamydii u mężczyzn:

• zapalenie jąder (zapalenie jąder);
• zapalenie najądrza (zapalenie przydatków jąder);
• niepłodność
• przystąpienie innych chorób przenoszonych drogą płciową na tle obniżenia odporności lokalnej;
• zmiany tkanki łącznej w świetle cewki moczowej, prowadzące do jej zwężenia;
• zapalenie gruczołu krokowego.

Zakażenie Chlamidia trachomatis jest przyczyną zapalenia cewki moczowej (w tym gonokoków) w zdecydowanej większości przypadków (ponad 80%).

Odległą i najbardziej znaczącą konsekwencją chlamydii u mężczyzn jest rozwój choroby Reitera (złożone uszkodzenie stawów, narządów sfery moczowo-płciowej i spojówki oczu), ciężka choroba autoimmunologiczna, która jest najczęstszą przyczyną zapalenia stawów u mężczyzn w wieku aktywnym seksualnie.

Prognoza

Prognozy dotyczące powrotu do zdrowia są sprzyjające w przypadku szybkiego rozpoznania i natychmiastowego rozpoczęcia leczenia. Jeśli leczenie rozpocznie się na późnym etapie choroby, z przewlekłą infekcją, rokowanie w kierunku powrotu do zdrowia znacznie się pogorszy.

Zapobieganie

1. Odmowa seksu bez zabezpieczenia.
2. Odmowa stosunków seksualnych z nieznanymi partnerami.
3. Regularne badania profilaktyczne z diagnostyką laboratoryjną u mężczyzn z grupy ryzyka.