Test Binga (A. Bing, austriacki otorynolaryngolog, 1844–1922; synonim: test Binga) - metoda różnicowej diagnostyki uszkodzeń aparatu do odbierania dźwięku i przewodzenia dźwięku, oparta na działaniu okluzyjnym: percepcja dźwięku przez kość podczas zamykania zewnętrznego przewodu słuchowego nie zmienia się wraz ze zmianami aparatu przewodzącego dźwięk (Test Binga jest ujemny) i poprawia się w normalnym słuchu (test Binga jest dodatni).
