Niedoczynność tarczycy [niedoczynność tarczycy; Grecki hipo - pod, obniżenie, niewydolność + gruczoł anatomiczny thyreoidea - tarczyca + gryka. -? sis (word-form. sufiks) - choroba; synonimy: niedoczynność tarczycy, choroba żółciowa] - zespół niedoboru tarczycy objawiający się bradykardią, obrzękiem twarzy, tułowia i kończyn, zaburzeniami neuropsychiatrycznymi.
Rodzaje niedoczynności tarczycy:
- wrodzony (congenita: synonim: kretynizm) - charakteryzuje się skrajnym stopniem opóźnienia rozwoju psychicznego i fizycznego z powodu niedoboru hormonów tarczycy w okresie przedporodowym;
- wtórne (secundaria) - spowodowane przez uszkodzenie układu podwzgórzowo-przysadkowego, występujące ze zmniejszeniem wydzielania hormonu stymulującego tarczycę;
- pierwotna (primaria) - powstająca w wyniku chirurgicznego usunięcia lub porażki przez dowolny patologiczny proces miąższu tarczycy;
- pooperacyjny (postoperativa) - pierwotna niedoczynność tarczycy, która rozwija się po operacjach tarczycy.
