Zapłodnienie in vitro

Dzisiaj zapłodnienie in vitro, czyli IVF, najskuteczniejsza metoda rozwiązania problemu niepłodności, prawie wszystkie jej formy. Metoda nie jest już nowa - pierwsze dziecko poczęte za pomocą sztucznego zapłodnienia urodziło się w 1978 r. Od tego czasu procedura została znacznie sfinalizowana i ulepszona, a w naszych czasach stało się to oczywiście zwykłym wydarzeniem, oczywiście na skalę uniwersalną, a nie na skalę jednej rodziny.

Zapłodnienie in vitro pozwala również znaleźć wyjście, jeśli sama kobieta nie jest w stanie urodzić dziecka. W takim przypadku procedura jest wykonywana przez matkę zastępczą. Możesz dowiedzieć się więcej o programie zastępczym na stronie internetowej Agencji Technologii Rozrodu w Petersburgu.

Skuteczność zapłodnienia in vitro zależy od wielu czynników, często takich, które nie podlegają kontroli medycznej, na przykład stanu emocjonalnego małżonków. W końcu wiadomo, że układ nerwowy jest ściśle związany z hormonalnym, a możliwość poczęcia zależy bezpośrednio od hormonów. Dlatego nie wszystkie próby sztucznego zapłodnienia są udane. Około 30–35% podjętych prób doprowadziło do poczęcia dziecka. Jedna para może wykonać tyle prób, ile uzna za stosowne. Istnieje kilka opcji IVF, a czasami, jeśli istnieją wskazania, jeśli jedna technika zawiedzie, następnym razem zostanie użyta inna, co zwiększa szanse na poczęcie.

Zapłodnienie in vitro jest pracochłonnym i wymagającym wiedzy procesem. Aby to zapewnić, niezbędny jest drogi sprzęt, personel o wysokich kwalifikacjach oraz staranne przygotowanie medyczne pacjentów. To tłumaczy wysoki koszt „poczęcia in vitro”, jak ludzie nazywają zapłodnienie in vitro.

Główne etapy sztucznego zapłodnienia są następujące:

  1. ankieta przeprowadzona przez parę, zgodnie z wynikami której zostanie podjęta decyzja, która technika IVF będzie najbardziej skuteczna;
  2. przygotowanie kobiety, które polega na stymulacji hormonalnej, której wynikiem jest superowulacja i uzyskanie kilku jaj;
  3. pobieranie i przygotowywanie nasienia męskiego;
  4. bezpośrednia koncepcja in vitro;
  5. wybór najzdrowszych zarodków, jeśli to konieczne, ich diagnoza genetyczna;
  6. wszczepienie 2-5 zarodków kobiecie przygotowanej z terapią hormonalną;
  7. zamrażanie pozostałych zarodków w przypadku, gdy potrzeba więcej prób;
  8. test ciążowy tydzień po wszczepieniu zarodka.

Na tym etapie można już ocenić, jak udana lub nieudana była próba poczęcia pozaustrojowego. Według statystyk ciąża z prawdopodobieństwem 80% zakończy się sukcesem. Po pierwszych tygodniach, które są uważane za krytyczne, kobieta w ciąży przechodzi pod nadzorem położnika-ginekologa w klinice przedporodowej. Jeśli próba nie powiodła się, po dwóch lub trzech miesiącach odpoczynku procedurę zapłodnienia in vitro można powtórzyć.