Angiotensyna jest hormonem peptydowym, który powoduje zwężenie naczyń krwionośnych (zwężenie naczyń), wzrost ciśnienia krwi i uwalnianie aldosteronu z kory nadnerczy do krwioobiegu.
Angiotensyna odgrywa znaczącą rolę w układzie renina-angiotensyna-aldosteron, który jest głównym celem leków obniżających ciśnienie krwi.
Główny mechanizm działania antagonistów receptora angiotensyny 2 jest związany z blokadą receptorów AT1, co eliminuje niekorzystny wpływ angiotensyny 2 na napięcie naczyniowe i normalizuje wysokie ciśnienie krwi.Poziom angiotensyny we krwi wzrasta wraz z nadciśnieniem nerkowym i nowotworami nerkowymi wytwarzającymi reninę, a zmniejsza się wraz z odwodnieniem, zespołem Conn i usunięciem nerki.
Synteza angiotensyny
Prekursorem angiotensyny jest angiotensynogen - białko z klasy globulin, które należy do serpin i jest wytwarzane głównie przez wątrobę.
Wytwarzanie angiotensyny 1 zachodzi pod wpływem reniny angiotensynogenu. Renina jest enzymem proteolitycznym należącym do najważniejszych czynników nerkowych zaangażowanych w regulację ciśnienia krwi, podczas gdy sama nie ma właściwości presyjnych. Angiotensyna 1 również nie wykazuje aktywności wazopresyjnej i szybko zmienia się w angiotensynę 2, która jest najsilniejszym ze wszystkich znanych czynników presyjnych. Konwersja angiotensyny 1 do angiotensyny 2 następuje z powodu usunięcia reszt C-końcowych pod wpływem enzymu konwertującego angiotensynę, który jest obecny we wszystkich tkankach ciała, ale jest najbardziej syntetyzowany w płucach. Późniejsze rozszczepienie angiotensyny 2 powoduje powstawanie angiotensyny 3 i angiotensyny 4.
Ponadto zdolność do tworzenia angiotensyny 2 z angiotensyny 1 posiada tonina, chymazy, katepsyna G i inne proteazy serynowe, co jest tak zwanym alternatywnym sposobem tworzenia angiotensyny 2.
Układ renina-angiotensyna-aldosteron
Układ renina-angiotensyna-aldosteron jest układem hormonalnym, który zapewnia regulację ciśnienia krwi i objętości krwi krążącej w organizmie.
Leki działające na zasadzie blokowania receptorów angiotensyny powstały podczas badań nad inhibitorami angiotensyny 2, które mogą blokować jej powstawanie lub działanie, a tym samym zmniejszać aktywność układu renina-angiotensyna-aldosteron.Kaskada renina-angiotensyna-aldosteron rozpoczyna się od syntezy preprorenyny przez translację mRNA reniny w komórkach sąsiadujących kłębuszków nerkowych tętnic doprowadzających, gdzie z kolei prorenina powstaje z preproreniny. Znaczna część tego ostatniego jest uwalniana do krwioobiegu przez egzocytozę, ale część proreniny jest przekształcana do reniny w ziarnach wydzielniczych komórek sąsiadujących z kłębuszkami, a następnie także do krwi. Z tego powodu normalna objętość proreniny krążącej we krwi jest znacznie wyższa niż stężenie aktywnej reniny. Kontrola produkcji reniny jest decydującym czynnikiem w aktywności układu renina-angiotensyna-aldosteron.
Renina reguluje syntezę angiotensyny 1, która nie ma aktywności biologicznej i działa jako prekursor angiotensyny 2, która służy jako silny bezpośredni środek zwężający naczynia krwionośne. Pod jego wpływem następuje zwężenie naczyń krwionośnych, a następnie wzrost ciśnienia krwi. Ma również działanie protrombotyczne - reguluje adhezję i agregację płytek krwi. Ponadto angiotensyna 2 nasila uwalnianie noradrenaliny, zwiększa produkcję hormonu adrenokortykotropowego i hormonu antydiuretycznego i może powodować pragnienie. Angiotensyna 2 poprzez zwiększenie ciśnienia w nerkach i zwężenie tętniczek odprowadzających zwiększa szybkość filtracji kłębuszkowej.
Zadaniem układu renina-angiotensyna-aldosteron jest regulacja ciśnienia krwiAngiotensyna 2 wywiera wpływ na komórki organizmu poprzez różne typy receptorów angiotensyny (receptory AT). Angiotensyna 2 ma najwyższe powinowactwo do receptorów AT1, które są zlokalizowane głównie w mięśniach gładkich naczyń krwionośnych, serca, niektórych obszarach mózgu, wątroby, nerek i kory nadnerczy. Okres półtrwania angiotensyny 2 wynosi 12 minut. Angiotensyna 3, utworzona z angiotensyny 2, ma 40% swojej aktywności. Okres półtrwania angiotensyny 3 we krwi wynosi około 30 sekund, w tkankach ciała - 15-30 minut. Angiotensyna 4 jest heksopeptydem i ma właściwości podobne do angiotensyny 3.
Długotrwały wzrost stężenia angiotensyny 2 prowadzi do zmniejszenia wrażliwości komórek na insulinę z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2.Angiotensyna 2 i pozakomórkowy poziom jonów potasu należą do najważniejszych regulatorów aldosteronu, który jest ważnym regulatorem równowagi potasu i sodu w organizmie i odgrywa znaczącą rolę w kontrolowaniu objętości płynów. Zwiększa wchłanianie zwrotne wody i sodu w dystalnych zwiniętych kanalikach, rurkach zbiorczych, gruczołach ślinowych i potowych oraz w jelicie grubym, powodując wydalanie jonów potasu i wodoru. Zwiększone stężenie aldosteronu we krwi prowadzi do opóźnienia sodu w organizmie i zwiększonego wydalania potasu z moczem, to znaczy do obniżenia poziomu tego pierwiastka śladowego w surowicy krwi (hipokaliemia).
Podwyższona angiotensyna
Przy przedłużonym wzroście stężenia angiotensyny 2 we krwi i tkankach wzrasta tworzenie włókien kolagenowych i rozwija się przerost komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych. W rezultacie ściany naczyń krwionośnych pogrubiają, ich wewnętrzna średnica zmniejsza się, co prowadzi do wzrostu ciśnienia krwi. Ponadto wyczerpanie i zwyrodnienie komórek mięśnia sercowego następuje wraz z ich późniejszą śmiercią i zastąpieniem tkanką łączną, co jest przyczyną rozwoju niewydolności serca.
Długotrwały skurcz i przerost warstwy mięśniowej naczyń krwionośnych powodują pogorszenie dopływu krwi do narządów i tkanek, zwłaszcza mózgu, serca, nerek i analizatora wzrokowego. Długotrwały brak dopływu krwi do nerek prowadzi do ich zwyrodnienia, miażdżycy i powstawania niewydolności nerek. Przy niedostatecznym dopływie krwi do mózgu obserwuje się zaburzenia snu, zaburzenia emocjonalne, zmniejszoną inteligencję, pamięć, szum w uszach, ból głowy, zawroty głowy itp. Niedokrwienie serca może być komplikowane przez dusznicę bolesną, zawał mięśnia sercowego. Niewystarczające ukrwienie siatkówki prowadzi do postępującego obniżenia ostrości wzroku.
Renina reguluje syntezę angiotensyny 1, która nie ma aktywności biologicznej i działa jako prekursor angiotensyny 2, która służy jako silny bezpośredni środek zwężający naczynia krwionośne.Długotrwały wzrost stężenia angiotensyny 2 prowadzi do zmniejszenia wrażliwości komórek na insulinę z wysokim ryzykiem rozwoju cukrzycy typu 2.
Blokery angiotensyny 2
Blokery angiotensyny 2 (antagoniści angiotensyny 2) to grupa leków obniżających ciśnienie krwi.
Leki działające na zasadzie blokowania receptorów angiotensyny powstały podczas badań nad inhibitorami angiotensyny 2, które mogą blokować jej powstawanie lub działanie, a tym samym zmniejszać aktywność układu renina-angiotensyna-aldosteron. Takie substancje obejmują inhibitory syntezy rininy, inhibitory tworzenia angiotensynogenu, inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę, antagonistów receptora angiotensyny itp.
Blokery receptorów angiotensyny 2 (antagoniści) to grupa leków przeciwnadciśnieniowych, która łączy leki modulujące funkcjonowanie układu renina-angiotensyna-aldosteron poprzez interakcje z receptorami angiotensyny.
Blokery angiotensyny są stosowane w celu obniżenia ciśnienia krwiGłówny mechanizm działania antagonistów receptora angiotensyny 2 jest związany z blokadą receptorów AT1, co eliminuje niekorzystny wpływ angiotensyny 2 na napięcie naczyniowe i normalizuje wysokie ciśnienie krwi. Przyjmowanie leków z tej grupy zapewnia długi efekt przeciwnadciśnieniowy i organoprotekcyjny.
Trwają badania kliniczne w celu zbadania skuteczności i bezpieczeństwa blokerów receptora angiotensyny 2.
