Koagulogram: jaki to rodzaj analizy i do czego służy?

Koagulogram (hemostasiogram) to badanie krwi na hemostazę, badanie zdolności krwi do krzepnięcia.

Zestaw oddziałujących mechanizmów regulacyjnych zapewnia normalne środowisko krwi. Tak więc układ krzepnięcia jest odpowiedzialny za procesy krzepnięcia (koagulacji), zapobiega krwawieniu i zatrzymuje go, antykoagulacja - zapewnia antykoagulację, a fibrynolityczne sprzyja rozpuszczaniu zakrzepów krwi. Homeostaza to system, który zapewnia stałość środowiska wewnętrznego organizmu, jedną z jego jednostek jest hemostaza - utrzymująca równowagę między koagulującymi i przeciwzakrzepowymi czynnikami krwi. Naruszenie hemostazy prowadzi do patologicznej zakrzepicy lub zwiększonego krwawienia.

Z naruszeniem integralności układu krążenia następuje fizjologiczna aktywacja płytek krwi, obrzęk, sklejenie ich ze sobą i jednoczesne przyleganie do innych powierzchni, co pozwala płytkom krwi pozostać w miejscach narażonych na wysokie ciśnienie krwi.

Wskazania do krzepnięcia

Najczęstszym badaniem zalecanym do badania układu hemostatycznego jest koagulogram, który obejmuje określenie czasu potrzebnego do zatrzymania krwawienia oraz czynników tego układu.

Wskazania do wyznaczenia koagulogramu:

• diagnoza zaburzeń krzepnięcia krwi;
• zaplanowane badanie przed operacją;
• stan przedrzucawkowy;
• wysokie ryzyko zakrzepicy, predyspozycje do zakrzepicy;
• uraz towarzyszy krwawieniu;
• choroby układu sercowo-naczyniowego;
• zmiany w szpiku kostnym;
• żylaki kończyn dolnych;
• choroby autoimmunologiczne;
• przewlekłe choroby wątroby i śledziony;
• choroby z zespołem krwotocznym;
• przewlekła anemia;
• kontrola terapii trombolitycznej;
• badanie przed mianowaniem hormonalnych środków antykoncepcyjnych, antykoagulantów i niektórych innych grup leków.

Główne wskaźniki koagulogramu, ich normalne wartości i odchylenia od normy

Podstawowy koagulogram zawiera siedem wskaźników, które razem pozwalają ocenić stan wszystkich układów wpływających na krzepnięcie krwi. Rozszerzony koagulogram, który jest przepisywany w przypadku niektórych chorób, obejmuje większą liczbę wskaźników.

Czas krzepnięcia krwi

Czas krzepnięcia krwi - odstęp czasu od momentu pobrania krwi z naczynia do utworzenia skrzepu krwi. Charakteryzuje czas trwania krwawienia z rany. Jego wydłużenie wskazuje na spadek aktywności układu hemostazy, zahamowanie funkcji układu krzepnięcia krwi, a spadek wskazuje na spadek aktywności antytrombiny i fibrynolitycznych układów krwi oraz wzrost aktywności krzepnięcia krwi.

Mechanizm wyzwalający tworzenie czopów płytek krwi zależy od miejsca uszkodzenia tkanki: w odpowiedzi na uszkodzenie skóry powstaje skrzep wzdłuż zewnętrznej ścieżki aktywacji krzepnięcia krwi, jeśli w ciele dochodzi do uszkodzenia, powstaje skrzep krwi.

Zwykle czas krzepnięcia krwi żylnej powinien wynosić 5-10 minut. Przekroczenie normy czasu krzepnięcia krwi może być spowodowane przez choroby zakaźne, autoimmunologiczne, choroby narządów wewnętrznych, DIC, zaburzenia endokrynologiczne, zatrucie organizmu i podwyższoną liczbę płytek krwi. W przypadku niedokrwistości, niewydolności wątroby, marskości wątroby, hemofilii, białaczki, braku potasu i witaminy K wykrywany jest wskaźnik zmniejszonej krzepliwości krwi, przedawkowanie leków o działaniu przeciwzakrzepowym. Wartość wskaźnika zależy również od materiału rurki, w której wyznaczany jest wskaźnik.

Stężenie fibrynogenu we krwi

Fibrynogen jest jednym z czynników układu krzepnięcia krwi, glikoproteiny wytwarzanej w wątrobie. Białko bierze udział w tworzeniu się skrzepów krwi, określa lepkość (gęstość) krwi, bierze udział w procesach naprawczych.

Wzrost poziomu fibrynogenu prowadzi do rozwoju zakrzepicy, zwiększa ryzyko rozwoju chorób sercowo-naczyniowych. Fibrynogen odnosi się do białek ostrej fazy, wzrost jego stężenia we krwi jest wykrywany w chorobach zapalnych wątroby i nerek, zapaleniu płuc, rozwoju procesów nowotworowych, zaburzeniach tarczycy, oparzeniach, udarach, zawale mięśnia sercowego. Zmniejszenie jego zawartości występuje w przypadku DIC, zapalenia wątroby lub marskości wątroby, dziedzicznego niedoboru fibrynogenu, przewlekłej białaczki szpikowej, braku witamin K, B i C. Niskie stężenie fibrynogenu we krwi może być spowodowane przyjmowaniem anabolików i oleju z ryb.

Wskaźnik szacuje zawartość 1 g fibrynogenu w 1 litrze krwi. Norma u dorosłych wynosi od 2 do 4 g / l.

Układ krzepnięcia jest odpowiedzialny za procesy krzepnięcia (krzepnięcia), zapobiega krwawieniu i zatrzymuje krwawienie, układ antykoagulacyjny zapewnia antykoagulację, a fibrynolityczny sprzyja rozpuszczaniu zakrzepów krwi.

Zawartość fibrynogenu u kobiet wzrasta podczas krwawienia miesiączkowego i podczas ciąży. Poziom fizjologiczny fibrynogenu w okresie ciąży wzrasta co trzy miesiące; do trzeciego trymestru jego wskaźniki mogą osiągnąć 6 g / l. W przypadku ciężkich powikłań ciąży (pęknięcie łożyska, zator płynu owodniowego) jego stężenie we krwi spada.

U noworodków odnotowano stosunkowo niski poziom fibrynogenu: 1,25-3 g / l.

Aktywowany czas częściowej tromboplastyny

APTT, aktywowany czas częściowej tromboplastyny ​​- okres niezbędny do utworzenia skrzepu krwi.

Wskaźnik określa się poprzez symulację procesu krzepnięcia krwi. Podczas tego badania odczynniki aktywujące (barwina kaolinowa, chlorek wapnia) są dodawane do osocza krwi i określany jest czas potrzebny do utworzenia skrzepu fibrynowego.

Normalny aPTT wynosi 30–45 s. Wzrost wskaźnika obserwuje się wraz ze spadkiem krzepliwości krwi, niedoborem witaminy K, patologiami autoimmunologicznymi, idiopatyczną plamicą małopłytkową i chorobami wątroby.

Aktywowany czas rekalcyfikacji

ABP, aktywowany czas rekalcyfikacji - czas wymagany do utworzenia skrzepu po dodaniu soli wapnia. Badanie jest przeprowadzane, nasycając osocze wapniem i płytkami krwi. Norma - 60-120 s.

Wydłużenie ABP jest możliwe przy niewystarczającej liczbie płytek krwi (małopłytkowość) lub ich gorszej czynności (małopłytkowość) z hemofilią w drugim etapie DIC.

Zmniejszenie ABP wskazuje na tendencję do zwiększonej zakrzepicy, rozwoju zakrzepicy i zakrzepowego zapalenia żył.

Homeostaza to system, który zapewnia stałość środowiska wewnętrznego organizmu, jedną z jego jednostek jest hemostaza - utrzymująca równowagę między koagulującymi i przeciwzakrzepowymi czynnikami krwi.

Indeks protrombiny

PTI, wskaźnik protrombiny to stosunek standardowego czasu protrombiny do czasu protrombiny badanej próbki krwi, wyrażony w procentach. PTI 97–100% jest uważane za normę, wzrost wskazuje na zwiększone ryzyko zakrzepicy, spadek wskazuje na możliwość krwawienia.

Wyniki określania wskaźnika protrombiny mogą się różnić w zależności od rodzaju odczynnika, obecnie wskaźnik ten jest uważany za przestarzały, zamiast tego stosuje się bardziej stabilny wskaźnik - INR, międzynarodowy znormalizowany współczynnik, określony za pomocą specjalnego znormalizowanego współczynnika tkankowego.

Czas trombiny

Czas trombiny jest okresem, w którym zachodzi konwersja nierozpuszczalnej fibryny z fibrynogenu. Norma wynosi 10–20 s. Czas trombiny powyżej normy obserwuje się wraz ze spadkiem poziomu fibrynogenu, wraz ze wzrostem aktywności układu fibrynolitycznego, a także podczas przyjmowania leków przeciwzakrzepowych. Wskaźnik poniżej normy jest związany ze zwiększoną ilością fibrynogenu we krwi.

Liczba rozpuszczalnych kompleksów fibryna-monomer

RFMC, rozpuszczalne kompleksy fibryna-monomer są ogniwem przejściowym między fibrynogenem a fibryną. Normalna zawartość RFMC w osoczu krwi wynosi 3,36-4 mg na 100 ml osocza. Wzrost obserwuje się wraz z pojawieniem się nadmiernej ilości mikrotrombi w łóżku naczyniowym. Ocena stężenia RFMC jest ważna dla krzepnięcia wewnątrznaczyniowego, zwiększonej zakrzepicy, diagnozy DIC i jest często stosowana do oceny skuteczności terapii przeciwzakrzepowej.

Jeśli to konieczne (zwykle z odchyleniem niektórych wskaźników od normy), rozszerzone badanie przeprowadza się po podstawowym koagulogramie. Rozszerzony koagulogram obejmuje wskaźniki badania podstawowego i szereg dodatkowych wskaźników (D-dimery, antytrombina III, białko C, przeciwciała przeciwko fosfolipidom itp.).

Naruszenie hemostazy prowadzi do patologicznej zakrzepicy lub zwiększonego krwawienia.

Jak przygotować się do koagulogramu

Krew pobiera się na koagulogramie rano na czczo, 12 godzin po ostatnim posiłku. Przygotowanie w przeddzień badania jest następujące:

• wykluczenie pikantnych i tłustych potraw z diety;
• rzucenie palenia;
• odmowa picia alkoholu;
• ograniczenie stresu fizycznego i emocjonalno-mentalnego;
• odstawienie leków wpływających na krzepnięcie krwi (np. aspiryna).

Musisz poinformować swojego lekarza o przyjmowaniu leków przeciwzakrzepowych.

Metody badawcze

Interpretacja analizy, czas potrzebny na przygotowanie wyników i procedura pobierania materiału mogą się znacznie różnić w zależności od metody stosowanej w danym laboratorium. Istnieją dwie główne metody - według Sukhareva i Lee-White'a. Jaka jest różnica między tymi metodami i co pokazuje każda z nich?

Do analizy metodą Suchariewa stosuje się krew włośniczkową, to znaczy tę pobieraną z palca. Materiał umieszcza się w cienkim naczyniu zwanym kapilarą. Potrząsając naczyniem asystent laboratoryjny zaznacza czas i zapisuje w specjalnej tabeli moment, w którym ruch krwi zwalnia i zatrzymuje się. Wskaźniki te przy normalnym krzepnięciu krwi wynoszą 30-120 s (początek krzepnięcia) 3-5 minut (koniec krzepnięcia). Krew Lee-White jest pobierana z żyły do ​​analizy. Szacowany czas, w którym tworzy się gęsty skrzep krwi. Zwykle czas ten wynosi od 5 do 10 minut.

Aby określić stężenie fibrynogenu, czas trombiny i inne wskaźniki koagulogramu, stosuje się tylko krew żylną.

Ile dni wykonuje się koagulogram? Z reguły przygotowanie wyników zajmuje od kilku godzin do jednego dnia.

Przekroczenie normy czasu krzepnięcia krwi może być spowodowane przez choroby zakaźne, autoimmunologiczne, choroby narządów wewnętrznych, DIC, zaburzenia endokrynologiczne, zatrucie organizmu i podwyższoną liczbę płytek krwi.

Krzepnięcie krwi

W procesie krzepnięcia krwi biorą udział płytki krwi (płytki krwi), białka, jony potasu i grupa enzymów osocza zwana czynnikiem krzepnięcia. W przypadku naruszenia integralności układu krążenia następuje fizjologiczna aktywacja płytek krwi, obrzęk i sklejenie ich razem (agregacja) i jednoczesne przyleganie (przyczepność) do innych powierzchni, co pozwala płytkom krwi pozostać w miejscach narażonych na wysokie ciśnienie krwi. W proces ten zaangażowana jest coraz większa liczba płytek krwi i uwalniane są substancje aktywujące hemostazę osocza. W wyniku łańcucha kolejnych reakcji obejmujących czynniki krzepnięcia krwi, czop płytek krwi tworzy się na uszkodzonej części naczynia. Taki hemostatyczny korek jest w stanie wytrzymać skutki dużej prędkości przepływu krwi, służy jako bariera dla penetracji czynników chorobotwórczych i zapobiega dalszej utracie krwi.

Układ krzepnięcia zapewnia integralność układu krążenia

Mechanizm wyzwalający tworzenie czopów płytek krwi zależy od miejsca uszkodzenia tkanki: w odpowiedzi na uszkodzenie skóry powstaje skrzep na zewnętrznej ścieżce aktywacji krzepnięcia krwi, jeśli w ciele dochodzi do uszkodzenia, powstaje skrzep krwi (wewnętrzna droga aktywacji krzepnięcia krwi).

W procesie tworzenia skrzepu krwi pod wpływem trombiny białko fibrynogenu zamienia się w nierozpuszczalną substancję fibrynę. Po chwili dochodzi do spontanicznego ucisku skrzepu fibrynowego i powstania czerwonego skrzepu krwi, składającego się z włókien fibryny i komórek krwi. Aktywacja układu fibrynolitycznego (antyteza układu krzepnięcia) i synteza antykoagulantów (heparyna, inhibitor szlaku krzepnięcia tkanek, białka C i S, antytrombina III, antytrypsyna, alfa2-makroglobulina itp.) Utrudniają dalsze rozprzestrzenianie się procesu tworzenia skrzepliny wzdłuż łożyska naczyniowego. Substancje te są syntetyzowane w organizmie po procesie krzepnięcia krwi i są wydalane do krwioobiegu w określonym tempie.

Poziom fizjologiczny fibrynogenu w okresie ciąży wzrasta co trzy miesiące; do trzeciego trymestru jego wskaźniki mogą osiągnąć 6 g / l.

Zwiększenie potencjału przeciwkrzepliwego krwi zapewnia utrzymanie krwi w stanie ciekłym. Zmniejszona aktywność przeciwzakrzepowa może powodować przedłużoną i obfitą utratę krwi.