Ogólna charakterystyka choroby
Bulimia jest naruszeniem zachowań żywieniowych, przejawiającym się w atakach niekontrolowanego przejadania się, po których z reguły następują rytuały oczyszczające - wywołujące wymioty lub przyjmowanie środków przeczyszczających.
Takie nie do pokonania ataki głodu mogą być dwojakiego rodzaju - bulimia nervosa i bulimia dojrzewania. Pierwszy rodzaj choroby jest najbardziej podatny na osoby w wieku 25-30 lat, szukające sedacji i znajdujące ją w pożywieniu. Przyczynami bulimii mogą być zaburzenia psychiczne, stres, niska samoocena, jednak czasami choroby układu hormonalnego, ośrodkowego układu nerwowego lub obciążona dziedziczność mogą prowadzić do tej choroby.
Drugi rodzaj bulimii jest najbardziej charakterystyczny dla dziewcząt w okresie dojrzewania. Bardzo często w tym wieku napady objadania się występują na przemian z okresami całkowitego braku apetytu. Oba rodzaje bulimii można leczyć, jeśli choroba zostanie zdiagnozowana na czas i zostaną podjęte skuteczne środki w celu przyspieszenia powrotu do zdrowia.
Bulimia charakteryzuje się kilkoma rodzajami objawów:
- ogromna ilość jedzenia jest absorbowana napadowo, to znaczy, że potrzeba jedzenia pojawia się nagle;
- osoba je nieustannie, bez przerwy;
- ataki głodu występują w nocy.
Dla osób z bulimią psychiczną jedzenie jest sposobem na złagodzenie lęku, zastąpienie wsparcia i uwagi oraz złagodzenie stresu. Jednocześnie sama natura wchłaniania zmian żywności - nieograniczona ilość jedzenia jest połykana w prawie niestrawionej formie. Po przejadaniu się, osoba bez poczucia winy i aby uniknąć otyłości, próbuje opróżnić żołądek albo przez sztuczne wywoływanie wymiotów, albo przez stosowanie środków przeczyszczających i moczopędnych.
W niektórych przypadkach pacjenci z bulimią mogą uciekać się do okresowego głodu lub nadmiernego wysiłku fizycznego. Bardzo często przejadanie się, a kolejne metody oczyszczania w połączeniu ze słabym układem nerwowym mogą powodować poważne komplikacje.
Objawy bulimii
Trudno rozpoznać bulimię z zewnątrz, ponieważ osoby cierpiące na tę chorobę w większości przypadków mają normalną wagę i prawie niemożliwe jest wizualne określenie ich różnicy od zdrowych osób.
Około trzydzieści lat temu opracowano specjalną skalę, która pozwala diagnozować bulimię. Test z 26 pytaniami jest dziś uznawany za wiarygodne narzędzie do badań nad zaburzeniami odżywiania. W celu zidentyfikowania choroby u krewnych lub innych bliskich osób stosuje się uproszczoną wersję testu. Tak więc następujące objawy bulimii mogą dać pacjentowi:
- problemy z dziąsłami i niszczenie szkliwa zębów, które wywołują wielokrotne narażenie na kwas żołądkowy, który dostaje się do ust podczas wymiotów;
- obecność ran lub zadrapań na palcach dłoni, które mogą wystąpić, gdy zostaną umieszczone w gardle w celu wywołania wymiotów;
- odwodnienie;
- drganie mięśni i skurcze z powodu braku równowagi elektrolitowej;
- zapalenie ślinianki przyusznej i przełyku w wyniku częstych wymiotów;
- różne zaburzenia jelitowe wywołane nadmiernym stosowaniem środków przeczyszczających;
- w niektórych przypadkach krwawienie wewnętrzne;
- oznaki zaburzeń czynnościowych wątroby i nerek;
- choroba serca spowodowana zmianami metabolicznymi;
- zaburzenia miesiączkowania.
Jeśli znajdziesz powyższe objawy bulimii, należy natychmiast skonsultować się z lekarzem
Leczenie bulimii
Tradycyjne leczenie bulimii obejmuje przede wszystkim psychoterapię, konstelacje układowe, a tylko w niektórych przypadkach leki przeciwdepresyjne. Im wcześniej choroba zostanie zdiagnozowana i rozpocznie się leczenie, tym bardziej prawdopodobne jest, że problemy zdrowotne spowodowane przez bulimię nie rozwiną się. W przypadku, gdy zaburzeniu odżywiania towarzyszą inne zaburzenia psychiczne, w szczególności depresja, uzależnienie od alkoholu lub narkotyków, wymagane jest zintegrowane podejście do leczenia całego organizmu.
Leczenie bulimią jest długim procesem, który może trwać dłużej niż rok, a pierwsze oznaki powrotu do zdrowia obserwuje się dopiero po tygodniach, a nawet miesiącach. Niestety pozytywne wyniki leczenia nie są jeszcze gwarancją, że bulimia nie wróci po pewnym czasie.
W leczeniu tego zaburzenia odżywiania często stosuje się terapię poznawczo-behawioralną, aby upewnić się, że pacjent zaakceptuje siebie takim, jakim jest. W ramach tej terapii pacjentowi z bulimią uczy się codziennej rutyny posiłków, prawidłowego odżywiania, zmniejsza jego troskę o swoją wagę i wygląd, a także pomaga analizować relacje z innymi ludźmi i budować umiejętności, aby zapobiec nawrotowi choroby.
Tradycyjna medycyna oferuje własne sposoby leczenia bulimii:
- Trzy ząbki czosnku, wcześniej obrane i puree, zalać przegotowaną schłodzoną wodą (1 szklanka). Po przeżyciu dnia infuzję przyjmuje się codziennie w nocy przez 1 łyżkę stołową.
- Pietruszka i suszona mięta pieprzowa są mieszane w równych ilościach, wlewane do wrzącej wody - 1 łyżka stołowa kolekcji na 1 szklankę wody - i nalegają na pół godziny. Ten napar pomaga zaspokoić głód. Zgodnie z tym samym schematem i w tych samych proporcjach przygotowuje się napar gorzkiej trawy piołunu, który przyjmuje się 1 łyżkę stołową przed posiłkami.
- 250 g śliwki gotuje się w 3 l wody na umiarkowanym ogniu i ta sama ilość fig czeka na zmniejszenie ilości płynu do 2,5 litra. Rosół wzięty przed posiłkami? kubki
- 20 g selera wlewa się do szklanki wody, gotuje się przez 15 minut. Napięty bulion pije się w ciągu dnia w trzech dawkach przed posiłkami.
Należy pamiętać, że bulimia jest poważną chorobą, która wymaga profesjonalnej opieki medycznej i opieki nad bliskimi.
Skutki bulimii
To całkiem naturalne, że przejadanie się w połączeniu z wymuszonym czyszczeniem żołądka nie może przejść bez pozostawienia śladu dla ciała. Konsekwencje bulimii są następujące:
- neurastenia;
- pogorszenie zębów, włosów, paznokci, skóry;
- naruszenie procesów metabolicznych;
- ostra niewydolność serca;
- naruszenie układu pokarmowego;
- narkotyki, a czasem uzależnienie od alkoholu i narkotyków;
- trudności w komunikacji z bliskimi;
- utrata zainteresowania życiem;
- ogólne wyczerpanie organizmu.
Konsekwencjom bulimii, podobnie jak samej chorobie, można uniknąć, jeśli rodzina utrzymuje zdrowy klimat psychologiczny, zapewnia stabilny i bezpieczny postój oraz pomaga dzieciom zachować zdrową samoocenę.
