Brodawczaki na odbycie, znane również jako brodawki odbytu lub brodawki narządów płciowych, są łagodnymi nowotworami w odbycie (okolice odbytu). Ich pojawienie się wiąże się z zakażeniem wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV). Zakażenie występuje głównie poprzez kontakt seksualny. Rozwój objawów klinicznych choroby w dużej mierze zależy od poziomu odporności pacjenta. Leczenie łączy dwa główne obszary: niszczenie formacji i zwiększenie ogólnej odporności organizmu. Specyficzną metodą zapobiegania infekcji jest szczepienie.
Przyczyny pojawienia się brodawczaków odbytu
Brodawki w pobliżu odbytu pojawiają się w wyniku infekcji wirusowej wywołanej przez HPV. Istnieje ponad sto rodzajów wirusów, z których czterdzieści wywołuje wzrost brodawczakowatych formacji przewodu odbytu u mężczyzn i kobiet. Dzięki zdolności do wywołania złośliwej transformacji tkanek wszystkie rodzaje wirusów są łączone w kilka grup.
Ryzyko onkogenne | Rodzaj wirusa brodawczaka ludzkiego | |||
Wysoki | 16, 18, 31, 33, 35, 39, 50, 59, 64, 68, 70 | |||
Średni | 30, 35, 45, 52, 53, 56, 58
|
|
| |
Niski | 6, 11, 42, 43, 44 |
Brodawki narządów płciowych w większości przypadków są wynikiem infekcji wirusami typu 6 i 11.
Jak wirus dostaje się do organizmu
HPV odnosi się do patogenów antywirusowych, co oznacza, że jego przenoszenie zachodzi tylko od osoby do osoby. Brodawczaki okolicy odbytu i kanału odbytu u dorosłych są spowodowane przez niektóre szczepy HPV, które dostają się do organizmu na kilka sposobów.
Metoda infekcji | Funkcja |
Seksualne | Główna droga zakażenia: zdecydowana większość przypadków zakażenia HPV i późniejszego rozwoju brodawek narządów płciowych jest związana z kontaktami seksualnymi, w tym z odbytu i jamy ustnej i narządów płciowych. Podczas jednego stosunku płciowego z partnerem z wirusem brodawczaka infekcja występuje w 60% przypadków. |
Skontaktuj się z gospodarstwem domowym | Prawdopodobieństwo zakażenia jest niewielkie, ale ta droga zakażenia jest możliwa, ponieważ wirus jest zdolny do pozostania zdolnym do życia w złuszczających się komórkach skóry przez bardzo krótki czas i przeniesiony z chorego na osobę zdrową za pomocą ręczników, pościeli i artykułów pielęgnacyjnych. W tym celu wystarczą mikrouszkodzenia skóry i błon śluzowych. |
Samozakażenie | Aby rozprzestrzenić wirusa z dotkniętych ognisk na nowe obszary skóry, zwykle w pobliżu, osoba ta może czesać lub usuwać włosy podczas golenia i usuwania włosów. |
Ale brodawczaki w okolicy narządów płciowych i kroczu występują nie tylko u dorosłych, noworodki mogą otrzymać wirusa od matki podczas porodu. Ryzyko zakażenia jest wprost proporcjonalne do ciężkości zakażenia u kobiety podczas porodu i czasu bezwodnej przerwy. Cięcie cesarskie nie zmniejsza ryzyka zakażenia płodu, co wskazuje na możliwość zakażenia domacicznego - przez łożysko wirusa.
Manifestacje zakażenia HPV u noworodka nie ograniczają się do okolicy narządów płciowych, możliwe jest, że krtań jest dotknięta rozwojem młodzieńczego nawracającego brodawczaka oddechowego. Manifestacje choroby w większości przypadków są rejestrowane w okresie analgezji - od jednego do trzech lat.
Cykl życia wirusa brodawczaka
Gdy wirus brodawczaka znajduje się w ludzkim ciele, znajduje się głównie w niedojrzałych, dzielących się komórkach nabłonka, a raczej w jego najgłębszej warstwie - podstawnej. Istnienie cząstek wirusowych jest możliwe na dwa sposoby.
Wewnątrzkomórkowa postać HPV | Funkcja |
Łagodny | Cząsteczki wirusowe są nieaktywne i nie wpływają na aparat chromosomowy zainfekowanej komórki nabłonkowej. Brak objawów klinicznych. Ta forma pasożytnictwa na HPV nazywa się epizodyczna. |
Złośliwy | Cząsteczki wirusowe są w stanie aktywnym, są osadzone w genomie komórki nabłonkowej. Wynikiem tego procesu jest synteza białek kodowanych przez HPV. Występują objawy kliniczne choroby. Ta forma pasożytnictwa, zwana introsomalną, jest uważana za złośliwą nie ze względu na obowiązkowy wzrost nowotworów złośliwych, ale ze względu na aktywność wirusa. Aktywacja HPV prowadzi do dwóch opcji ekspozycji na nabłonek: produktywnego i transformującego. W pierwszej tworzą się łagodne brodawki, w drugiej dysplazja o różnym nasileniu, której brak odpowiedniej i terminowej terapii prowadzi do rozwoju guzów nowotworowych. |
To, jak wirus brodawczaka będzie się zachowywał w organizmie, w dużej mierze zależy od ogólnego oporu.
Czynniki prowokujące
Odporność zależy od wielu warunków. Siły ochronne ciała pacjenta są zmniejszane przez:
- długotrwałe narażenie na niskie temperatury;
- obrażenia o innym charakterze;
- stres psycho-emocjonalny;
- ciężka praca fizyczna;
- złe nawyki (alkoholizm, palenie);
- infekcje o etiologii wirusowej, bakteryjnej, grzybowej;
- ciąża i laktacja;
- nowotwory złośliwe;
- choroby endokrynologiczne;
- stosowanie niektórych leków (hormonów, antybiotyków, leków cytostatycznych).
Na prawdopodobieństwo infekcji wpływa dodatkowo wiele czynników prowokujących.
Czynnik | Opis |
Młody wiek | Pojawienie się brodawczaków na odbycie najczęściej obserwuje się u pacjentów w wieku od 16 do 33-34 lat. Szczyt zapadalności występuje w wieku od 20 do 24-25 lat. |
Debiut seksualny we wczesnym wieku | Wczesne rozpoczęcie stosunku płciowego negatywnie wpływa na możliwość infekcji. Wynika to z podatności organizmu na HPV w warunkach niepełnej restrukturyzacji hormonalnej. |
Wyuzdany seks | Obecność kilku partnerów seksualnych, ich częsta zmiana zwiększa ryzyko brodawczaków odbytu u obu płci. |
Zaniedbanie barierowych środków antykoncepcyjnych | Barierowe środki antykoncepcyjne - prezerwatywa jest obecnie jedynym łatwo dostępnym i stosunkowo niedrogim środkiem możliwej ochrony przed wirusem brodawczaka. Dlaczego tylko możliwe, nie gwarantowane? Ponieważ prezerwatywa nie jest w stanie odizolować wszystkich styków uszkodzonej skóry. Ale stosunek seksualny bez ochrony stanowi bardzo wysokie ryzyko infekcji. Seks analny bez prezerwatywy dodatkowo zwiększa prawdopodobieństwo zakażenia HPV, ponieważ często towarzyszy mu mikrouraz śluzówki odbytu i skóry w pobliżu odbytu. |
Może istnieć kilka czynników predysponujących, które ułatwiają przenikanie HPV do komórek nabłonkowych.
Objawy brodawczaków odbytu
Nowotwory brodawczakowate w odbycie mogą być pojedyncze, ale częściej - wielokrotne. Ich rozmiary są dość zmienne: od kilku milimetrów do 1 lub więcej centymetrów. Podstawa brodawczaków jest zwykle zwężona w postaci nogi, a struktura jest płatowata. Na zdjęciu kształt i kolor są również różnorodne, mogą mieć postać:
- mały miąższ lub różowy kolor guzków;
- występy w kształcie palca w różnych odcieniach brązu;
- wzrosty przypominające kwiatostany kalafiorowe lub grzebień koguta.
Przebieg choroby często przebiega bezobjawowo. Pacjenci z powikłanymi brodawczakami, szczególnie małych rozmiarów, nie wykazują żadnych dolegliwości. Maceracja (zmiękczanie na mokro, rozluźnianie), krwawienie, erozja, owrzodzenie są wykrywane, gdy są urazowe i przy braku odpowiedniej higieny skóry w okolicy odbytu.
Dodanie wtórnej infekcji bakteryjnej powoduje pojawienie się nieprzyjemnego zapachu, zwiększonego bólu, swędzenia. Dyskomfort i ból podczas wypróżnień są możliwe, jeśli zmiany osiągają znaczny rozmiar, są zlokalizowane blisko odbytu i wpływają na błonę śluzową odbytnicy.
Diagnoza brodawczaków odbytu
Kiedy brodawczaki pojawiają się na odbycie, kobiety zwykle zwracają się do ginekologa lub dermatologa, mężczyźni - do dermatologa, proktologa. Lekarz do diagnozy:
- przesłuchuje pacjenta;
- wyjaśnia historię pojawienia się formacji;
- zapewnia kontrolę wzrokową regionu okołoodbytniczego;
- wykonuje cyfrowe badanie kanału odbytu i odbytnicy;
- przeprowadza dermatoskopię - badanie formacji za pomocą urządzenia optycznego zwanego dermatoskopem.
Brodawki odbytu są często łączone z brodawkami narządów płciowych w innym miejscu i infekcjami o seksualnej drodze przenoszenia, więc specjaliści często zalecają dodatkowe badania:
- badanie ginekologiczne;
- rozmaz cytologiczny - badanie struktury komórek nabłonkowych pochwy części szyjki macicy i kanału szyjki macicy pod mikroskopem;
- kolposkopia - badanie pochwy, szyjki macicy za pomocą kolposkopu optycznego;
- cewki moczowej - ocena stanu cewki moczowej za pomocą cewki moczowej;
- badanie przesiewowe w kierunku infekcji układu moczowo-płciowego w wyniku reakcji łańcuchowej polimerazy.
Konieczne jest zbadanie nie tylko pacjenta, ale także jego partnera seksualnego.
Aby określić czynnik zakaźny, stosują metodę PCRLeczenie brodawczaków odbytu
Pomiary terapeutyczne zmian HPV w okolicy odbytu mają na celu rozwiązanie następujących problemów:
- niszczyć brodawczakowate zmiany;
- stymulować antywirusową odpowiedź immunologiczną;
- zapobiec nawrotowi choroby.
Kierunek medyczny | Wydarzenia |
Usunięcie istniejących formacji brodawczakowatych | Zniszczenie brodawek w odbycie można przeprowadzić metodami chirurgicznymi lub elektrochirurgicznymi, stosując terapię krioterapeutyczną i laserową, kauteryzację chemikaliami (Solcoderm, kwas trichlorooctowy) oraz stosowanie leków cytotoksycznych (Podophyllin, Condilin, 5-fluorouracyl). Wybór metody zależy od liczby, wielkości, lokalizacji, cech morfologicznych brodawczaków, a także życzeń pacjenta i doświadczenia lekarza prowadzącego. |
Stymulacja odporności | Środki immunostymulujące i przeciwwirusowe, które mogą zwiększyć skuteczność ogólnoustrojowej i lokalnej odpowiedzi immunologicznej, są przepisywane w różnych postaciach dawkowania, między innymi: tabletki, roztwory do iniekcji, doodbytnicze i dopochwowe czopki, żele, kremy, maści, spraye. Lista leków jest obszerna: Cycloferon, Interferon, Isoprinosine, Groprinosin, Allokin-alfa, Viferon, Genferon, Epigen intim, Aldara, Likopid, Immunomax itp. |
Zapobieganie nawrotom | Konieczne jest prowadzenie zdrowego stylu życia, wybór jednego partnera seksualnego, ograniczenie przypadkowego stosunku seksualnego i stosowanie barierowych metod antykoncepcji. W celu profilaktyki pierwotnej należy stosować szczepionki skuteczne przeciwko HPV, najlepiej przed rozpoczęciem aktywności seksualnej. |
Istnieje wiele popularnych metod, które pomagają pozbyć się brodawek w domu. W przepisach stosuje się czosnek, sok z cytryny, glistnik, nadtlenek wodoru. Należy jednak pamiętać, że wszystkie z nich nie są wystarczająco skuteczne lub wiążą się z wysokim ryzykiem uszkodzenia tkanek. Ważne jest, aby pamiętać, że leczenie powinno być kompleksowe i nie byłoby skuteczne bez terapii systemowej.
