Depresja endogenna

Depresja jest chorobą psychiczną charakteryzującą się stanem depresji i depresji. Depresja endogenna występuje bez wyraźnego powodu (niezwiązanego z czynnikami egzogennymi psychogennymi lub sytuacyjnymi), może być przejawem choroby wewnętrznej, ma ciężki przebieg i długi okres rekonwalescencji oraz jest podatna na nawrót. Ten warunek ogranicza socjalizację pacjenta, często powodując tymczasową utratę umiejętności zawodowych i domowych.

Depresja jest obecnie jednym z najczęstszych zaburzeń psychicznych. Kobiety są bardziej podatne na to niż mężczyźni. Ryzyko wystąpienia depresji wzrasta z wiekiem. Tak więc wśród osób powyżej 65 roku życia depresja występuje około 3 razy częściej w porównaniu z innymi grupami wiekowymi. W dzieciństwie i okresie dojrzewania depresja wynosi 15–40%, a często zaburzenia depresyjne u pacjentów w tej grupie wiekowej prowadzą do prób samobójczych.

W przeciwieństwie do zwykłego obniżonego nastroju, stan depresji obserwuje się przez długi czas; nie można go skorygować konwencjonalnymi metodami.

Depresja endogenna charakteryzuje się tak zwaną triadą depresyjną zaburzeń (objawy hamowania ruchowego, emocjonalnego i ideowego) oraz dobowymi wahaniami intensywności objawów klinicznych.

Przyczyny endogennej depresji i czynniki ryzyka

Mechanizm rozwoju choroby nie jest dobrze poznany. Zakłada się, że przyczyną endogennej depresji może być naruszenie procesów metabolicznych w mózgu, a mianowicie naruszenie produkcji noradrenaliny i serotoniny.

Norepinefryna, zwana „czuwającym mediatorem” - hormonem rdzenia nadnerczy, należy do amin biogennych grupy katecholaminowej, bierze udział w regulacji obwodowego oporu naczyniowego i ciśnienia krwi oraz powoduje wzrost pojemności minutowej serca. Serotonina, zwana również „hormonem szczęścia”, należy do amin biogennych z klasy tryptamin i odgrywa rolę neuroprzekaźnika w ośrodkowym układzie nerwowym. Ułatwia aktywność ruchową, bierze udział w regulacji napięcia naczyniowego, wpływa na układ rozrodczy itp. Synteza i procesy metaboliczne noradrenaliny i serotoniny mają wyraźny związek.

Ludzie o pewnych cechach charakteru i cechach osobistych (hiperodpowiedzialność, perfekcjonizm, pracoholizm, zwiększone poczucie obowiązku, podejrzliwość, lęk) mają skłonność do rozwoju endogennej depresji.

Pacjentom poleca się zajęcia jogi, przyjmowanie kompleksów witaminowych i mineralnych, długie spacery na świeżym powietrzu.

Czynniki ryzyka obejmują:

• dziedziczna predyspozycja;
• przewlekłe choroby somatyczne;
• zaburzenia metaboliczne;
• zmiany związane z wiekiem;
• obciążenie fizyczne i psychiczne;
• złe odżywianie;
• biorąc szereg narkotyków;
• systematyczna energiczna aktywność w nocy;
• nieregularne godziny pracy i inne zagrożenia zawodowe.

Formy choroby

W zależności od dominacji określonego znaku wyróżnia się następujące formy depresji endogennej:

• niespokojny;
• ponury;
• zahamowany;
• adynamiczny;
• znieczulający
• dysforyczny.

Objawy depresji endogennej

Depresja endogenna pojawia się nieoczekiwanie. Objawami są: obniżony nastrój, tęsknota, lęk, obniżona samoocena, poczucie winy, niepewność, nasilona samokrytyka, hipochondria, a czasem myśli samobójcze. W przeciwieństwie do zwykłego niskiego nastroju, stan depresji obserwuje się przez długi czas, nie można go skorygować zwykłymi metodami (odpoczynek, rozmowy z przyjaciółmi, spacery, rozrywka). Pacjenci mają ograniczony zakres zainteresowań, stają się obojętni, unikają komunikacji i starają się minimalizować kontakty społeczne.

Depresyjny stan psychiczny pacjenta może skłonić go do zażywania alkoholu i innych substancji psychoaktywnych.

Objawy depresji endogennej obejmują również zahamowanie psychiczne, które polega na niemożności podjęcia szybkiej decyzji nawet w wyjątkowo odpowiedzialnej sytuacji, trudności w analizie otrzymanych informacji, ocenie tego, co się dzieje, koncentracji uwagi; niespójność i niespójność myśli i działań. Ruchy pacjentów stają się wolniejsze, a tempo mowy spowalnia. Astenia, zaburzenia snu (bezsenność, nocne i wczesne przebudzenie) rozwijają się, odnotowuje się zmniejszenie apetytu lub nadmierny apetyt, w wyniku czego utrata masy ciała lub zwiększenie masy ciała. Mogą pojawić się objawy dyspeptyczne - nudności, zgaga, nieświeży oddech, zaparcia. Takie naruszenia znajdują odzwierciedlenie w wyglądzie: jest bladość skóry, ziemista cera, włosy stają się matowe i łamliwe. Na tle letargu pacjenci mogą odczuwać intensywne podekscytowanie, aż do samookaleczenia.

Uczucie zmęczenia i letargu nie opuszcza pacjenta nawet po długim odpoczynku. Możliwe jest również zmniejszenie libido, anorgazji, nieregularności miesiączkowania u kobiet, bólu w ciele o niepewnej lokalizacji, kompresyjnego bólu serca i pleców, ogólnego dyskomfortu. Depresyjny stan psychiczny pacjenta może skłonić go do zażywania alkoholu i innych substancji psychoaktywnych.

W dzieciństwie i okresie dojrzewania depresja wynosi 15–40%, a często zaburzenia depresyjne u pacjentów w tej grupie wiekowej prowadzą do prób samobójczych.

Nastrój pacjenta zmienia się cyklicznie w ciągu dnia. Tak więc w przypadku łagodnego przebiegu choroby szczyt depresji nastroju występuje rano, a wieczorem stan pacjenta nieznacznie się poprawia. W cięższych przypadkach ponury nastrój i zwiększony nieuzasadniony niepokój są charakterystyczne dla godzin wieczornych.

Specyficznym objawem endogennej depresji jest patologiczna tęsknota życiowa. Jednocześnie wielu pacjentów może zlokalizować dyskomfort w określonej części ciała (głowa, szyja, klatka piersiowa) i odróżnić ten stan od bólu i dyskomfortu wynikających z chorób somatycznych, a także z doświadczeń powstałych pod wpływem prawdziwych przyczyn.

Może powstać poczucie nierzeczywistości tego, co się dzieje (derealizacja), dylatacja czasu, depersonalizacja, bolesne uczucie braku uczuć i pragnień, może pojawić się emocjonalne postrzeganie otaczającej rzeczywistości. Pacjenci z endogenną depresją charakteryzują się anhedonią, która polega na zmniejszeniu lub całkowitym utracie zdolności do zabawy. W ciężkich przypadkach dochodzi do omamów, które zawierają fragmenty aktów przemocy.

Diagnostyka

Rozpoznanie depresji endogennej ustala się na podstawie skarg pacjentów, wywiadu, a także oceny poziomu depresji za pomocą specjalnych testów (skala Zanga do samooceny lęku, skala depresji Becka, test określania poziomu depresji, dostosowany przez T.I. Balashovą itp.).

Ważnym wskaźnikiem diagnozy depresji endogennej jest wyraźne upośledzenie umysłowe pacjenta (spowalniające tempo mowy, szybkość myślenia, pacjenci potrzebują więcej niż zwykle czasu na wyrażenie swoich myśli i sformułowanie odpowiedzi na postawione pytania). Spowolnienie tempa mowy obserwuje się podczas dialogu z pacjentem, co odróżnia depresję endogenną od stanów astenicznych.

Depresja endogenna występuje bez wyraźnego powodu (niezwiązanego z psychogennymi lub sytuacyjnymi czynnikami egzogennymi).

Jeśli istnieje podejrzenie depresji endogennej, przeprowadza się badanie laboratoryjne, w tym określenie poziomu hormonów we krwi, zawartości hemoglobiny itp. Jeśli występują oznaki patologii somatycznej, pacjent jest kierowany na konsultację ze specjalistami (endokrynologiem, gastroenterologiem itp.).

Depresję endogenną należy odróżnić od psychogennej depresji, która charakteryzuje się połączeniem z jawną lub utajoną traumą psychiczną.

Leczenie depresji endogennej

Depresja endogenna jest zwykle leczona ambulatoryjnie. W ciężkich przypadkach może być wskazana hospitalizacja. Konieczne jest wyeliminowanie możliwych czynników stymulujących rozwój patologii, która wymaga korekty stylu życia pacjenta, w tym normalizacji reżimu pracy i odpoczynku, odżywiania itp.

Główną metodą leczenia endogennej depresji jest stosowanie leków przeciwdepresyjnych, które należy kontynuować przez pewien czas po całkowitym ustąpieniu objawów, ponieważ jeśli leczenie zostanie przerwane przedwcześnie, istnieje ryzyko pogorszenia stanu pacjenta i nawrotu choroby. Ponadto ostre zaprzestanie przyjmowania leków przeciwdepresyjnych może powodować objawy odstawienia. Z reguły upośledzenie ruchowe i umysłowe zmniejsza się po 2-3 tygodniach leczenia lekami, jednak obniżony nastrój i myśli samobójcze mogą utrzymywać się nieco dłużej.

Oprócz leków przeciwdepresyjnych można stosować środki normotymiczne, które pomagają ustabilizować nastrój i zapobiegają rozwojowi nowych epizodów depresji.

Pacjenci mają ograniczony zakres zainteresowań, stają się obojętni, unikają komunikacji i starają się minimalizować kontakty społeczne.

Psychoterapia w leczeniu depresji endogennej odgrywa rolę wspierającą, uzupełniającą terapię farmakologiczną. Najczęstsze metody psychoterapii zaburzeń depresyjnych to:

• egzystencjalny - mający na celu realizację własnych wartości życiowych;
• poznawczo-behawioralny - mający na celu zwiększenie aktywności, zdobycie kompetencji społecznych, trening samokontroli, zmniejszenie nasilenia negatywnych wyobrażeń pacjenta o sobie i świecie, wyeliminowanie resztkowych objawów po udanej terapii lekowej;
• Interpersonalne - uczenie się umiejętności społecznych, które powodowały trudności dla pacjenta;
• psychodynamiczny - oparty na teorii psychoanalizy;
• zorientowany na klienta ; i tak dalej

Zestaw ćwiczeń fizycznych jest przepisywany ze względu na wpływ aktywności fizycznej na neurotransmisję niektórych mediatorów (zwiększone wytwarzanie serotoniny,? -Endorfiny), podwyższoną temperaturę ciała i odpowiednio tempo metabolizmu, zwiększone napięcie ciała. Pacjentom poleca się zajęcia jogi, przyjmowanie kompleksów witaminowych i mineralnych, długie spacery na świeżym powietrzu.

Dodatkowe metody leczenia endogennej depresji obejmują fototerapię, pozbawienie snu, terapię zmiennym polem magnetycznym niskiej częstotliwości, stymulację nerwu błędnego, masaż, terapię plastyczną, terapię zajęciową i aromaterapię.

Możliwe komplikacje i konsekwencje

Konsekwencją depresji endogennej może być próba samobójcza.

Ryzyko wystąpienia depresji wzrasta z wiekiem.

Na tle terapii lekowej może rozwinąć się tachykardia, nadciśnienie tętnicze, splątanie, bolesne oddawanie moczu, alergiczne zapalenie jamy ustnej, hiperglikemia, przyrost masy ciała, zaburzenia erekcji i zaburzenia widzenia.

Prognoza

Odpowiednie leczenie podjęte na czas pozwala pozbyć się objawów endogennej depresji lub przynajmniej zmniejszyć ich nasilenie i zapobiec rozwojowi powikłań. Przy traumatycznym działaniu czynników zewnętrznych i przy braku odpowiednio dobranej terapii rokowanie się pogarsza.

Zapobieganie

Aby zapobiec rozwojowi depresji endogennej, zaleca się:

• unikanie nadmiernego stresu psychicznego i psychicznego;
• unikanie energicznej aktywności w nocy, szczególnie jeśli występuje tendencja do rozwoju endogennej depresji;
• zmierzony tryb pracy i odpoczynku;
• wysokiej jakości odpoczynek nocny;
• dobre odżywianie;
• odmowa złych nawyków;
• wystarczająca aktywność fizyczna;
• Unikanie zagrożeń zawodowych.

Aby zapobiec nawrotowi stanu depresyjnego, pacjentom można zalecić przyjmowanie małych dawek leków przeciwdepresyjnych pod nadzorem lekarza.