Ballistokardiografia jest metodą badania aktywności hemodynamicznej serca, opartą na graficznym zapisie zmian pozycji ciała ludzkiego spowodowanych skurczami serca i ruchem krwi w dużych naczyniach. Rodzaje kardiografii balistycznej: wektor; wysoka częstotliwość (sejsmiczna, w której rejestrowane są drgania mechaniczne o stosunkowo wysokiej częstotliwości - 10 Hz lub więcej); dynamiczna (syn. dynamoballistokardiografia, pośrednia forma B, w której połączenie ciała pacjenta z platformą jest wielokrotnie większe niż połączenie platformy z ziemią); lokalny (w którym występuje rejestracja ruchu dowolnej części ciała - głowy, klatki piersiowej itp.); pośredni (na podstawie rejestracji ruchu systemu nadwozia i platformy); niskoczęstotliwościowe (sejsmiczne, rejestrujące drgania mechaniczne mniejsze niż 10 Hz); ogólne (pozwalające rejestrować ruchy całego ciała); bezpośredni (w którym rejestrowane jest tylko ciało uczestnika lub dowolna jego część); sejsmiczne (pośrednie, sejsmokardiografia synonimiczna, w którym połączenie ciała z platformą nieznacznie przekracza połączenie tego ostatniego z ziemią).
