Drozd

Grzybica jest jedną z klinicznych form zakaźnej i zapalnej choroby oportunistycznej skóry, błon śluzowych i narządów wewnętrznych, wywoływaną przez grzyby drożdżopodobne z rodzaju Candida, szczególnie często przez przedstawicieli gatunku Candida albicans (w ponad 70-80% przypadków). Zgodnie z nazwą patogenu ten rodzaj grzybicy jest określany jako kandydoza.

Infekcje oportunistyczne są wywoływane przez mikroflorę oportunistyczną, do której należą grzyby Candida. W zwykłych warunkach takie mikroorganizmy nie są w stanie wywoływać chorób, a często są nawet wyposażone w przydatne funkcje. Wraz ze spadkiem lokalnej obrony immunologicznej rozpoczyna się ich niekontrolowany wzrost i rozmnażanie, co prowadzi do manifestacji cech patologicznych.

Grzyby Candida są dość odporne na wpływy zewnętrzne i ciągłą terapię, na co wpływ ma wiele czynników:

• osobliwa struktura ściany komórkowej;
• zdolność do wytwarzania enzymów proteolitycznych, które zapewniają penetrację i silne utrwalenie w powierzchniowych warstwach nabłonka;
• wysoka przyczepność (przyczepność);
• aktywność dermatonekrotyczna;
• rozmnażanie przez pączkowanie [tworzenie chlamydosporów (zmodyfikowane komórki pokryte gęstą błoną)].

W normalnych warunkach grzyby Candida często występują na powierzchni błon śluzowych i skóry, bez wywoływania choroby: około 50% zdrowych somatycznie ludzi wysiewa się z jamy ustnej Candida, z 20-30% z błony śluzowej narządów płciowych i skóry.

Prawdziwa częstość kandydozy jest nieznana ze względu na niską diagnozę, objawy nieaktywne w większości przypadków i wysoką częstotliwość utajonego przebiegu. Co najmniej jeden epizod pleśniawki, według niektórych źródeł, ma historię? kobiety, nawroty występują w 50% przypadków.

Główną negatywną konsekwencją pleśniawki o nasileniu łagodnym do umiarkowanego jest krótkotrwały spadek jakości życia.

Przyczyny pleśniawki i czynniki ryzyka

Główną przyczyną pleśniawki jest intensywne lokalne rozmnażanie grzybów Candida znajdujących się na powierzchni skóry i błon śluzowych. Najkorzystniejsze warunki dla ich aktywnego wzrostu to środowisko kwaśne (kwasica metaboliczna), wysoki poziom wilgotności, temperatura 30–37 ° C, wysokie stężenie glikogenu w tkankach na tle osłabienia odporności lokalnej.

Warunki predysponujące do rozwoju pleśniawki:

• ciąża (kandydoza rozwija się u 20-30% kobiet);
• stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych (szczególnie tych zawierających estrogen w wysokim stężeniu);
• przedłużony stres psycho-emocjonalny;
• narażenie na ostry stres;
• przyjmowanie leków przeciwbakteryjnych (ryzyko rozwoju pleśniawki wzrasta wraz z czasem trwania terapii antybiotykowej);
• cukrzyca;
• ciężkie ostre choroby zapalne;
• stan po operacji;
• nieprzestrzeganie środków higieny osobistej;
• gorący klimat (intensywne pocenie się);
• stosowanie agresywnych kosmetyków, które zakłócają naturalną równowagę mikroflory;
• obecność chorób przenoszonych drogą płciową;
• noszenie syntetycznej bielizny.

Ciąża jest czynnikiem predysponującym do rozwoju pleśniawki

Oprócz endogennego pleśniawki mogą być spowodowane przyczynami egzogennymi - dryfowaniem z zewnątrz. W takim przypadku infekcja występuje w macicy lub po urodzeniu, w dzieciństwie lub w wieku dorosłym.

W kilku przypadkach możliwe jest zakażenie wewnątrzmaciczne grzybami Candida:

• penetracja przez łożysko;
• Intranatal (infekcja kontaktowa), gdy dziecko przechodzi przez kanał rodny;
• wstępująca infekcja w przypadku uszkodzenia szyjki macicy lub pochwy przez grzyb, obecność kandydozy endometrium u matki.

Po urodzeniu infekcja może zostać przeniesiona na dziecko z błony śluzowej jamy ustnej matki, ze skóry sutków, dłoni. Oprócz matki źródłem infekcji dla noworodka może być personel medyczny przenoszący grzyby podczas zabiegów inwazyjnych lub niesterylny materiał (ceraty, pieluchy, sutki).

W wieku dorosłym główną przyczyną pleśniawki jest niezabezpieczony stosunek seksualny, stosowanie potraw zanieczyszczonych grzybami, artykuły gospodarstwa domowego.

Formy choroby

Główne odmiany kandydozy:

• kandydoza płytek paznokciowych (zanokcica i onychia), skóry i błon śluzowych (kandydoza powierzchowna);
• trzewny (uszkodzenie narządów wewnętrznych);
• uogólniona kandydoza.

W zależności od stopnia zaangażowania narządów i tkanek w proces patologiczny wyróżnia się następujące typy:

• powszechna kandydoza;
• miejscowy lub ogniskowy, charakteryzujący się zmianami o ograniczonym obszarze lub pojedynczym narządzie.

Powierzchowna kandydoza może objawiać się zapaleniem jamy ustnej, uszkodzeniem warg i języka, tworzeniem się drożności zastawki, patologicznym procesem w pochwie i jej przedsionku lub głowie i napletku prącia, kolonizacją dużych fałdów skóry, skóry dłoni i stóp grzyba.

Główną przyczyną pleśniawki jest intensywne lokalne rozmnażanie grzybów Candida znajdujących się na powierzchni skóry i błon śluzowych.

W przypadku kandydozy trzewnej atakowane są różne narządy wewnętrzne: gardło, przełyk, żołądek, jelita cienkie i grube, drzewo oskrzelowe i tkanka płuc.

Uogólnioną kandydozę rozpoznaje się, gdy grzyby Candida wchodzą do krążenia ogólnoustrojowego, co jest rzadkie (na tle ciężkich stanów niedoboru odporności, u skrajnie wyczerpanych pacjentów).

Rodzaje pleśniawki, w zależności od fazy (nasilenia) procesu:

• kandydatura;
• ostra forma;
• przewlekłe pleśniawki.

Zgodnie z czynnikiem etiologicznym pleśniawka może być endo- i egzogenna. Pleśniawki endogenne to autoinfekcje, a pleśniawki egzogenne są wynikiem infekcji z zewnątrz.

Drozd może być również skomplikowany i nieskomplikowany.

Na podstawie przedstawionych klasyfikacji można wywnioskować, że termin „pleśniawka” jest powszechnie znaną nazwą ogniskowej endogennej lub egzogennej kandydozy o ostrym lub przewlekłym przebiegu zlokalizowanej w okolicy narządów płciowych lub w jamie ustnej. Błędne jest nazywanie innych form pleśniawki kandydozy.

Objawy pleśniawki

Główne objawy pleśniawki sfery moczowo-płciowej (kandydoza pochwy, zapalenie balanitis lub balanoposthitis):

• intensywne swędzenie, które jest trwałe (falopodobne ustępuje i wznawia), palący i miejscowy ból (w kroczu, pochwie i jego przedsionku u kobiet oraz żołędzi prącia i napletka u mężczyzn);
• dyskomfort podczas stosunku;
• zsiadłe wydzielanie z charakterystycznym ostrym zapachem kwaśnego mleka u kobiet;
• biaława, chrupiąca powłoka na skórze i błonach śluzowych;
• ból podczas oddawania moczu;
• przekrwienie i miejscowy obrzęk skóry narządów płciowych;
• u mężczyzn możliwe jest pojawienie się mętnego wydzieliny w moczu.

Głównym objawem pleśniawki sfery moczowo-płciowej jest intensywne swędzenie w obszarze protezy

Objawy pleśniawki w jamie ustnej (w tym zapalenie jamy ustnej, zapalenie języka, zapalenie warg):

• biaława lub żółtawo-szara niejednorodna powłoka z wtrąceniami małych gęstych ziaren na powierzchni policzków, języka, podniebienia, wewnętrznej powierzchni warg;
• specyficzny zapach kwaśnego mleka;
• biała powłoka na języku, szczególnie intensywna u nasady;
• przekrwienie błony śluzowej jamy ustnej;
• ból, pieczenie;
• z zapaleniem jamy ustnej odnotowuje się bolesne małe nadżerki i wrzodziejące wady błony śluzowej, pokryte zsiadłą płytką;
• w ciężkich przypadkach powstają pęknięcia na skórze warg i błony śluzowej jamy ustnej, z ogniskowymi uszczelnieniami tkankowymi szczelnie zespawanymi z powierzchnią, odsłaniając obrzęk przekrwioną i erodowaną błonę śluzową po usunięciu.

Cechy przebiegu pleśniawki u dzieci

Zakażenie dziecka występuje w macicy lub po urodzeniu. Objawy pleśniawki występują w ciągu kilku tygodni.

Wcześniactwo, wrodzony niedobór odporności, przyjmowanie leków przeciwbakteryjnych w pierwszych dniach (tygodniach) życia, zaniedbywanie przez matkę środków higieny podczas karmienia piersią, stosowanie niedostatecznie czystych naczyń, manekinów, częste plucie (przesunięcie równowagi kwasowo-zasadowej jamy ustnej na stronę kwaśną) są czynnikami ryzyka drozd noworodków.

Ponadto kliniczna manifestacja pleśniawki może wystąpić w okresach ząbkowania u niemowląt i małych dzieci, zmian hormonalnych u nastolatków.

Grzybica u dzieci objawia się charakterystyczną płytką nazębną w jamie ustnej lub na narządach płciowych

Możliwe objawy pleśniawki u dziecka to następujące objawy:

• Lęk
• zaburzenia snu;
• odmowa jedzenia;
• bezprzyczynowy płacz;
• odrzucenie sutków;
• Natrętny dotyk dłońmi w okolicy narządów płciowych lub jamy ustnej (w zależności od lokalizacji procesu).

U niemowląt pleśniawka w jamie ustnej prowadzi do odmowy jedzenia, aw konsekwencji do zmniejszenia masy ciała.

Podczas badania jamy ustnej lub narządów płciowych z pleśniawką u dzieci obserwuje się charakterystyczną płytkę nazębną, przekrwienie skóry i błony śluzowej oraz specyficzny kwaśny zapach.

Diagnostyka

Rozpoznanie pleśniawki z reguły opiera się na charakterystycznym obrazie klinicznym. W przypadku wątpliwości co do domniemanej diagnozy przeprowadza się następujące badania:

• mikroskopia rozmazu z jamy ustnej lub narządów płciowych z wykryciem grzybów Candida w materiale;
• reakcja łańcuchowa polimerazy (oznaczanie DNA patogenu);
• materiał siewny pobrany z rozmazu na pożywkach.

Charakterystyczną cechą jest obecność pewnej liczby grzybów w normalnym rozmazie zdrowej kobiety, dlatego w celu ustalenia wiarygodnej diagnozy pleśniawki konieczne jest połączenie objawów miejscowej dysbiozy ze zwiększonym stężeniem grzybów Candida.

Leczenie pleśniawki

Podstawą leczenia pleśniawki są leki przeciwgrzybicze, których spektrum jest bardzo szerokie:

• serie polienowe (natamycyna, nystatyna, leworyna, amfoterycyna B);
• serie imidazolu (klotrimazol, ketokonazol, mikonazol, bifonazol itp.);
• serie triazolowe (flukonazol, itrakonazol);
• inne leki (gryzeofulwina, flucytozyna, chloronitrofenol, chlorek dekwalinium, preparaty jodu itp.).

Co najmniej jeden epizod pleśniawki, według niektórych źródeł, ma historię? kobiety, nawroty występują w 50% przypadków.

Stosowany również w leczeniu pleśniawki:

• eubiotyki - w celu normalizacji równowagi mikroflory;
• w razie potrzeby - immunostymulanty, modulatory;
• wywary ziołowe, wyciągi (wyciągi z goździków, cynamonu, ziela angielskiego);
• lokalne środki na złagodzenie objawów stanu zapalnego.

Najczęstszym sposobem leczenia kandydozy układu moczowo-płciowego jest połączenie środków miejscowych (kremy, czopki) i ogólnoustrojowych (preparaty doustne). W takim przypadku leczenie pleśniawki odbywa się jednocześnie u obu partnerów seksualnych, zaleca się odrzucenie stosunków seksualnych na okres terapii.

Zgodnie ze współczesnymi standardami leczenie pleśniawki (kandydozy pochwy) powinno odbywać się w dwóch etapach. W pierwszym etapie stosuje się ogólnoustrojowe (kapsułki, tabletki) i miejscowe (czopki dopochwowe, żele i tabletki) leki przeciwgrzybicze, często stosuje się złożone leki zawierające składnik przeciwgrzybiczy i przeciwbakteryjny do zabijania patogenów. Drugim krokiem jest przywrócenie lokalnej odporności i równowagi korzystnej mikroflory pochwy pochwy, aby zmniejszyć ryzyko ponownego zaostrzenia. Jeśli nie nastąpi szybki powrót do zdrowia laktoflory, mogą zostać aktywowane warunkowo patogenne lub chorobotwórcze mikroorganizmy, które mogą powodować nawrót pleśniawki lub zakażenia bakteryjne.

Częste nawroty pleśniawki często powodują przewlekłe choroby zapalne narządów miednicy, które następnie prowadzą do naruszenia funkcji rozrodczych kobiety (bezpłodność). Dlatego terapia dwustopniowa jest bardziej rozsądnym rozwiązaniem w porównaniu do regularnego stosowania samych środków przeciwdrobnoustrojowych.

Lokalne probiotyki są używane do przywrócenia mikroflory. Wielu lekarzy woli francuski lek Lactozhinal. Jest to jedyny zarejestrowany na terytorium Federacji Rosyjskiej narkotyk-narkotyk z bezpośrednim wskazaniem „profilaktyka kandydozy sromu i pochwy” (pleśniawki). Lactozhinal zawiera specjalne pałeczki kwasu mlekowego, przyczynia się do normalizacji korzystnej mikroflory pochwy i pH, a także tworzy lokalną odporność. Ważnym aspektem jest długoterminowe utrzymanie prawidłowej równowagi mikroflory i zmniejszenie ryzyka nawrotu choroby.

Dwuetapowa terapia z zastosowaniem probiotyków, takich jak Lactozhinal jako preparat 2-etapowy, stała się ostatnio złotym standardem w leczeniu stanów, którym towarzyszy patologiczne upławy, takie jak kandydoza sromu i pochwy (pleśniawki) i bakteryjne zapalenie pochwy. Wielu ekspertów jest przekonanych, że tylko ta metoda może zapewnić wyraźny i długotrwały efekt terapeutyczny oraz wzmocnić odporność lokalną.

Leki przeciwgrzybicze przepisywane na pleśniawki

W leczeniu pleśniawki jamy ustnej szczególne leczenie łączy się z niespecyficznymi metodami: balsamy, płukanki zawierające środki antyseptyczne, miejscowe środki przeciwdrobnoustrojowe. Nie zaleca się silnego usuwania płytki nazębnej lub błon śluzowych jamy ustnej, ponieważ może to prowadzić do urazu tkanki i późniejszej wtórnej infekcji.

Możliwe komplikacje i konsekwencje

Główną negatywną konsekwencją pleśniawki o nasileniu łagodnym do umiarkowanego jest krótkotrwały spadek jakości życia, w pełni powracający do zdrowia po terapii.

W przypadku ciężkiego pleśniawki mogą wystąpić następujące powikłania:

• przystąpienie do wtórnej infekcji bakteryjnej;
• rozwój odporności na trwające leczenie;
• posocznica Candida;
• udział w procesie zapalnym sąsiednich narządów.

U niemowląt pleśniawka w jamie ustnej prowadzi do odmowy jedzenia, aw konsekwencji do zmniejszenia masy ciała.

Prognoza

Dzięki terminowej diagnozie i kompleksowemu wykwalifikowanemu leczeniu rokowanie na pleśniawki jest korzystne.

Profilaktyka drozdów

1. Stosowanie barierowych metod antykoncepcji.
2. Zgodność z higieną strefy intymnej i jamy ustnej.
3. Zastosowanie leków eubiotycznych na tle antybiotykoterapii.
4. Odmowa użycia agresywnych kosmetyków, które zaburzają równowagę mikroflory.
5. Terminowe leczenie chorób, które mogą powodować pleśniawki.