Ze wszystkich chorób skóry najczęściej występuje ropne zapalenie skóry, w którym krosty tworzą się na powierzchni skóry. Częstość występowania tłumaczy się tym, że na skórze nawet zdrowej osoby znajduje się duża liczba patogenów, które można aktywować, gdy osłabione są mechanizmy obronne organizmu.
Pioderma jest chorobą pozasezonową, ale w okresie jesienno-zimowym obserwuje się niewielki wzrost liczby zakażeń krostkowych. W krajach o gorącym i wilgotnym klimacie choroba występuje równie często przez cały rok i ustępuje tylko grzybiczym chorobom skóry.
Najbardziej narażone na pirodermę są dzieci, osoby o niskiej kulturze społeczno-higienicznej oraz pracownicy tych przedsiębiorstw, których działalność związana jest z przetwarzaniem drewna, produktów rolnych, skał, a także transportem pasażerów i towarów.
Przyczyny piodermii
Czynnikami wywołującymi rozwój piodermii są przegrzanie lub ochłodzenie, wysoka wilgotność powietrza, zanieczyszczenie powierzchni skóry, przepracowanie, warunki stresowe, uszkodzenie skóry o różnym nasileniu, choroby przewodu pokarmowego i metabolizm.
W przypadku piodermii, potu i gruczołów łojowych najczęściej dotyczy to mieszków włosowych, ale dochodzi również do głębszej penetracji infekcji, w której czyraki rozwijają się z jednym ropnym prętem lub karbunkami z dwoma lub więcej prętami.
Piodermia może być ostra i przewlekła, charakter przebiegu choroby i jej nasilenie zależy od ogólnego stanu organizmu, głębokości ogniska zapalnego, a także obecności współistniejących chorób.
Objawy ropnego zapalenia skóry
Objawy ropnego zapalenia skóry zależą od lokalizacji procesu, głębokości i wielkości zmiany. Z reguły w miejscu, w którym rozpoczyna się zapalenie, pojawia się niewielkie przekrwienie, w środku którego widoczna jest żółta kropka z ropną zawartością. Odnotowuje się ból i lekkie swędzenie. Stan ogólny z reguły nie cierpi, temperatura ciała jest normalna. Pioderma u dzieci jest bardziej wyraźna ze względu na fakt, że dziecko może nieświadomie przeczesywać miejsca, w których występują krosty, a infekcja rozprzestrzenia się w całym ciele.
Najbardziej zauważalny dla osób wokół piodermii twarzy, tak zwanego trądziku pospolitego, gdy proces zapalny obejmuje gruczoły łojowe. W początkowej fazie choroby na skórze pojawiają się czarne kropki - zaskórniki, w miejscu których rozwija się trądzik w miarę rozwoju piodermii. Ropne formacje mogą mieć różną głębokość i rozmiar zewnętrzny. W ciężkich przypadkach choroby możliwe jest połączenie kilku trądzików w jedno ognisko zapalne. Po wyzdrowieniu w miejscu uszkodzenia pozostaje charakterystyczna blizna po ospie.
Jeśli dotknie to głębszych warstw skóry i powstanie wrzenia, promień przekrwienia wzrośnie, a na środku pojawi się krosta. Po otwarciu chirurgicznym lub naturalnym rdzeń jest odsłonięty, po usunięciu którego pozostaje wrzód. Po ropieniu obserwuje się ból i lokalny wzrost temperatury. W przypadku piodermii tego typu czyraki mogą być pojedyncze lub wielokrotne. Po wygojeniu w miejscu infekcji powstaje blizna.
Ponadto duże krosty występują z piodermią mieszków włosowych. Pomimo ostrego bólu w zapaleniu mieszków włosowych, w przeciwieństwie do wrzenia, nie ma ropnego rdzenia.
Ogólny stan organizmu pogarsza się znacznie wraz z rozwojem karbunkuł: wzrost temperatury ciała, ból głowy, osłabienie i inne oznaki zatrucia. Pacjent stara się nie wykonywać niepotrzebnych ruchów, ponieważ powoduje to rozdzierający ból.
Ulubionymi miejscami takich przejawów piodermii są tył głowy i pleców, nieco rzadziej ropienie pojawia się na klatce piersiowej i brzuchu. Karbuncle charakteryzuje się obecnością kilku prętów, których usunięcie prowadzi do pojawienia się rozległego długotrwałego owrzodzenia leczącego. W miejscu infekcji powstaje gęsty węzeł szkarłatno-cyjanotycznego odcienia, otoczony rolką obrzękowej tkanki. Wydalona ropa o gęstej konsystencji z domieszką krwi. Powrót do zdrowia kończy się powstaniem szorstkiej blizny.
Leczenie piodermii
Leczenie piodermii ma na celu poprawę ciała zarówno od wewnątrz, jak i na zewnątrz.
Leczenie miejscowe:
Konieczne jest zapewnienie racjonalnej pielęgnacji skóry. Jeśli ropne zapalenie zlokalizowanej postaci, to znaczy ogniska zapalne są pojedyncze, nie zaleca się mycia skóry w tych miejscach. Podczas gdy z przewagą tego procesu, ogólne kąpiele są ogólnie zabronione. Odbywa się to w celu wykluczenia przeniesienia infekcji na zdrową skórę.
W tym samym celu stosuje się leczenie nienaruszonej skóry wokół ognisk ropienia 0,1% wodnym roztworem nadmanganianu potasu (nadmanganianu potasu) lub 1-2% alkoholowym roztworem kwasu salicylowego.
W miejscach, w których występują ropnie, stosuje się rozwiązania antyseptyczne, które niszczą patogen i przyczyniają się do szybszego gojenia. Ognisko zapalne w piodermii jest leczone alkoholowym roztworem zieleni diamentowej, farby Castellani, maści ichtiolowej lub maści Vishnevsky'ego. Dobry efekt daje promieniowanie ultrafioletowe. Niepożądane jest stosowanie alkoholowego roztworu jodu do leczenia ropnego zapalenia skóry, w przeciwnym razie możliwe jest zwiększenie procesu zapalnego.
Ogólne leczenie:
W przewlekłym przebiegu piodermii, dużym obszarze uszkodzenia, obecności powikłań, pogorszenia stanu, pacjentowi przepisuje się terapię antybiotykową. Pojedynczą dawkę, częstotliwość podawania, sposób podawania i czas trwania przyjmowania leku określa tylko lekarz, samoleczenie jest niedopuszczalne. Przed rozpoczęciem leczenia ropnego zapalenia skóry należy wysiać ropne wydzieliny z powodu wrażliwości drobnoustroju na różne rodzaje antybiotyków.
Przy nietolerancji antybiotyków leki sulfonamidowe są stosowane w leczeniu ropnego zapalenia skóry.
Jako dodatkowe narzędzie z powodzeniem zastosowano niespecyficzne metody leczenia: terapię witaminową, autohemoterapię, podawanie immunoglobulin.
Leczenie piodermii za pomocą wrzodów i karbuncles jest możliwe tylko po otwarciu ropnia pacjentowi przepisuje się odpowiednią terapię. Pozostałe zmiany bliznowate można smarować specjalnymi kremami lub skorzystać z usług kosmetologów.
U dzieci leczenie ropnego zapalenia skóry musi rozpocząć się od pierwszych objawów choroby. Kunktatorstwo zagraża nie tylko zewnętrznemu rozprzestrzenianiu się infekcji, ale także jej odejściu do wnętrza, co grozi rozwojem tak poważnych powikłań, jak posocznica, zapalenie kości i szpiku i inne choroby.
Zapobieganie piodermii
Środki zapobiegające piodermii mają na celu przestrzeganie zasad higieny i higieny oraz zapobieganie mikrourazom. Konieczne jest również terminowe leczenie antyseptycznymi roztworami skóry w przypadku zadrapań, otarć i innych małych ran.
W przypadku przewlekłych chorób przewodu pokarmowego lub metabolizmu konieczne jest terminowe leczenie, aby zapobiec nawrotowi.
Zapobieganie piodermii u niemowląt to obserwacja kobiet w ciąży w przychodniach przedporodowych. Przyszłym matkom zaleca się zwiększenie odporności, leczenie ognisk infekcji na czas, a także przestrzeganie reżimu pracy i odpoczynku.
