Zespół antyfosfolipidowy

Zespół antyfosfolipidowy (APS) jest nabytą chorobą autoimmunologiczną, w której układ odpornościowy wytwarza przeciwciała (przeciwciała antyfosfolipidowe, AFL) przeciwko fosfolipidom błon własnych komórek lub niektórych białek krwi. W takim przypadku dochodzi do uszkodzenia układu krzepnięcia krwi, patologii podczas ciąży i porodu, zmniejszenia liczby płytek krwi, a także wielu zaburzeń neurologicznych, skórnych i sercowo-naczyniowych.

Choroba należy do grupy trombofilowej. Oznacza to, że jego główną manifestacją jest nawracająca zakrzepica różnych naczyń.

Po raz pierwszy informacje na temat roli określonych autoprzeciwciał w rozwoju zaburzeń układu krzepnięcia oraz charakterystycznych objawów choroby zostały przedstawione w 1986 r. Przez angielskiego reumatologa G.R. Hughesa, aw 1994 r. Podczas międzynarodowego sympozjum w Londynie zaproponowano użycie terminu „syndrom Hughes. ”

Częstość występowania zespołu antyfosfolipidowego w populacji nie została w pełni zbadana: konkretne przeciwciała we krwi zdrowych ludzi znajdują się zgodnie z różnymi danymi w 1-14% przypadków (średnio w 2-4%), ich liczba rośnie z wiekiem, szczególnie w obecności chorób przewlekłych. Niemniej jednak częstość występowania choroby u młodych ludzi (nawet raczej u dzieci i młodzieży) jest znacznie wyższa niż u osób starszych.

Zgodnie ze współczesnymi koncepcjami, przeciwciała przeciw fosfolipidom są heterogenną grupą immunoglobulin, które reagują z ujemnie lub neutralnie naładowanymi fosfolipidami o różnych strukturach (na przykład, przeciwciała przeciwko kardiolipinie, przeciwciała przeciwko beta-2-glikoproteinie, antykoagulant tocznia).

Zauważono, że kobiety chorują 5 razy częściej niż mężczyźni, szczyt przypada na średni wiek (około 35 lat).

Synonimy: zespół Hughesa, zespół fosfolipidów, zespół przeciwciał antyfosfolipidowych.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Przyczyny choroby nie zostały jeszcze ustalone.

Należy zauważyć, że na tle niektórych infekcji wirusowych i bakteryjnych występuje przejściowy wzrost poziomu przeciwciał antyfosfolipidowych:

• zapalenie wątroby typu C;
• infekcje wywołane wirusem Epsteina-Barra, ludzkim wirusem niedoboru odporności, wirusem cytomegalii, parwowirusem B19, adenowirusem, półpasiec, odrą, różyczką, różyczką;
• trąd;
• gruźlica i choroby wywołane przez inne prątki;
• salmonella;
• zakażenia gronkowcami i paciorkowcami;
• Gorączka Q; i inni

Nie można zapobiec rozwojowi choroby na obecnym poziomie rozwoju medycyny.

Wiadomo, że u pacjentów z zespołem antyfosfolipidowym częstość występowania różnych chorób autoimmunologicznych jest wyższa niż średnia w populacji. Na podstawie tego faktu niektórzy badacze sugerują genetyczne predyspozycje do choroby. Jako dowody w tym przypadku przedstawiono statystyki, zgodnie z którymi 33% krewnych pacjentów z APS było nosicielami przeciwciał antyfosfolipidowych.

Patogeneza zespołu antyfosfolipidowego

Najczęściej w populacjach europejskich i amerykańskich wspomniane są trzy punktowe mutacje genetyczne, które mogą być związane z powstawaniem choroby: mutacja Leiden (mutacja czynnika krzepnięcia V), mutacja protrombiny G20210A i defekt genu reduktazy 5,10-metylenotetrahydrofolianu C677T.

Formy choroby

Wyróżnia się następujące podtypy zespołu antyfosfolipidowego:

• zespół antyfosfolipidowy (rozwija się na tle dowolnej choroby, częściej autoimmunologicznej, zidentyfikowanej w 1985 r.);
• pierwotny zespół antyfosfolipidowy (opisany w 1988 r.);
• katastroficzne (CAFS, opisane w 1992);
• seronegatywny (SNAFS, przydzielony w oddzielnej grupie w 2000 r.);
• prawdopodobny APS lub zespół preantifosfolipidowy (opisany w 2005 r.).

W 2007 r. Zidentyfikowano nowe odmiany zespołu:

• mikroangiopatyczny;
• nawracające katastroficzne;
• krzyż.

W związku z innymi stanami patologicznymi zespół antyfosfolipidowy klasyfikuje się w następujący sposób:

• pierwotna (jest niezależną chorobą, nie jest związana z innymi patologiami);
• wtórne (rozwija się na tle współistniejącego tocznia rumieniowatego układowego lub innych chorób autoimmunologicznych, zespołu toczniopodobnego, infekcji, złośliwych nowotworów, zapalenia naczyń, farmakoterapii z niektórymi lekami).

Objawy

Obraz kliniczny związany z krążeniem przeciwciał antyfosfolipidowych w krążeniu ogólnym jest różny, od bezobjawowego przenoszenia przeciwciał po zagrażające życiu objawy. W rzeczywistości każdy narząd może brać udział w obrazie klinicznym zespołu antyfosfolipidowego.

Głównymi objawami zespołu antyfosfolipidowego są nawracające zakrzepice różnych naczyń.

Przeciwciała mogą niekorzystnie wpływać na procesy regulacyjne układu krzepnięcia, powodując ich zmiany patologiczne. Ustalono również wpływ AFL na główne etapy rozwoju płodu: trudność w implantacji (utrwaleniu) zapłodnionego jaja w jamie macicy, nieprawidłowości w układzie krążenia łożyska, rozwój niewydolności łożyska.

Objawy kliniczne zespołu antyfosfolipidowego

Główne warunki, których pojawienie się może wskazywać na obecność zespołu antyfosfolipidowego:

• nawracająca zakrzepica (szczególnie głębokie żyły kończyn dolnych i tętnic mózgu, serca);
• powtarzająca się zatorowość płucna;
• przemijające niedokrwienne zaburzenia krążenia mózgowego;
• udar;
• epizodrom;
• chorekormalna hiperkineza;
• wielokrotne zapalenie nerwów;
• migrena
• poprzeczne zapalenie rdzenia;
• zmysłowo-nerwowy ubytek słuchu;
• przemijająca utrata wzroku;
• parestezje (uczucie zdrętwienia, pełzające mrówki);
• osłabienie mięśni;
• zawroty głowy, bóle głowy (nawet nie do zniesienia);
• naruszenia własności intelektualnej;
• zawał mięśnia sercowego;
• uszkodzenie aparatu zastawkowego serca;
• przewlekła kardiomiopatia niedokrwienna;
• zakrzepica wewnątrzsercowa;
• nadciśnienie tętnicze i płucne;
• zawały serca wątroby, śledziony, jelit lub pęcherzyka żółciowego;
• zapalenie trzustki
• wodobrzusze;
• zawał nerki;
• ostra niewydolność nerek;
• białkomocz, krwiomocz;
• zespół nerczycowy;
• uszkodzenie skóry (siatkowata livida - występuje u ponad 20% pacjentów, wrzody pozakrzepowo-żyłowe, zgorzel palców rąk i stóp, liczne krwotoki o różnej intensywności, zespół fioletowych palców stóp);
• patologia położnicza, częstość występowania - 80% (utrata płodu, częściej w trymestrze II i III, późna gestoza, stan przedrzucawkowy i rzucawkę, opóźnienie wzrostu wewnątrzmacicznego, przedwczesne porody);
• trombocytopenia od 50 do 100 x 109 / l.

Diagnostyka

Ze względu na szeroki zakres różnych objawów, które może objawiać się choroba, diagnoza jest często trudna.

W celu zwiększenia dokładności diagnozy zespołu antyfosfolipidowego w 1999 r. Sformułowano kryteria klasyfikacji, zgodnie z którymi rozpoznanie uznaje się za potwierdzone przez połączenie (przynajmniej) jednego objawu klinicznego i jednego laboratoryjnego.

Zauważono, że kobiety cierpią na zespół antyfosfolipidowy 5 razy częściej niż mężczyźni, szczyt przypada na średni wiek (około 35 lat).

Kryteria kliniczne (oparte na anamnezie) to zakrzepica naczyniowa (jeden lub więcej epizodów zakrzepicy naczyniowej dowolnego kalibru w dowolnych tkankach lub narządach, a zakrzepica musi być potwierdzona instrumentalnie lub morfologicznie) i patologia ciąży (jedna z tych opcji lub ich kombinacja):

• jeden lub więcej przypadków wewnątrzmacicznego zgonu normalnego płodu po 10. tygodniu ciąży;
• jeden lub więcej przypadków przedwczesnego porodu normalnego płodu do 34 tygodnia ciąży z powodu ciężkiego stanu przedrzucawkowego lub rzucawki lub ciężkiej niewydolności łożyska;
• trzy lub więcej kolejnych przypadków spontanicznej aborcji podczas normalnej ciąży (w przypadku braku wad anatomicznych, zaburzeń hormonalnych i patologii chromosomalnej przez któregokolwiek z rodziców) do 10. tygodnia ciąży.

Kryteria laboratoryjne:

• przeciwciała przeciwko kardiolipinie o izotypie IgG lub IgM wykrywane w surowicy w średnim lub wysokim stężeniu co najmniej 2 razy co najmniej 12 tygodni później za pomocą standardowego testu immunoenzymatycznego (ELISA);
• przeciwciała przeciwko izotypowi IgG i / lub IgM beta-2-glikoproteiny-1, wykrywane w surowicy w średnich lub wysokich stężeniach co najmniej 2 razy co najmniej 12 tygodni po standardowej metodzie (ELISA);
• antykoagulant toczniowy w osoczu w dwóch lub więcej przypadkach w odstępie co najmniej 12 tygodni, ustalony zgodnie z międzynarodowymi zaleceniami.

Rozpoznanie zespołu antyfosfolipidowego obejmuje szereg laboratoryjnych badań krwi

Zespół antyfosfolipidowy uważa się za potwierdzony, jeśli istnieje jedno kryterium kliniczne i jedno laboratoryjne. Choroba jest wykluczona, jeśli przeciwciała antyfosfolipidowe bez objawów klinicznych lub objawy kliniczne bez AFL zostaną wykryte krócej niż 12 tygodni lub dłużej niż 5 lat.

Leczenie

Nie ma ogólnie przyjętych międzynarodowych standardów leczenia choroby; leki o działaniu immunosupresyjnym nie wykazały wystarczającej skuteczności.

Farmakoterapia zespołu antyfosfolipidowego ma na celu przede wszystkim zapobieganie zakrzepicy, stosuje się:

• pośrednie antykoagulanty;
• środki przeciwpłytkowe;
• leki obniżające poziom lipidów;
• preparaty aminochinolinowe;
• leki przeciwnadciśnieniowe (w razie potrzeby).

Możliwe komplikacje i konsekwencje

Głównym zagrożeniem dla pacjentów z zespołem antyfosfolipidowym są powikłania zakrzepowe, które nieprzewidywalnie wpływają na dowolne narządy, powodując ostre naruszenie przepływu krwi w narządach.

Zespół antyfosfolipidowy prowadzi do poronienia

W przypadku kobiet w wieku rozrodczym znacznymi komplikacjami są:

• poronienie;
• opóźnienie wzrostu wewnątrzmacicznego w wyniku upośledzonego przepływu krwi w łożysku i przewlekłego niedotlenienia;
• oderwanie łożyska;
• stan przedrzucawkowy, stan przedrzucawkowy, rzucawka.

Według różnych źródeł przeciwciała antyfosfolipidowe we krwi zdrowych osób występują w 1–14% przypadków (średnio w 2–4%), a ich liczba wzrasta z wiekiem, szczególnie w przypadku chorób przewlekłych.

Prognoza

Zakrzepica naczyń tętniczych, wysoka częstość powikłań zakrzepowych i małopłytkowość są uważane za niekorzystne prognostycznie czynniki w odniesieniu do śmiertelności w APS i rozważa się obecność antykoagulantu toczniowego ze znaczników laboratoryjnych. Przebieg choroby, nasilenie i częstość powikłań zakrzepowych są nieprzewidywalne.

Zapobieganie

Nie można zapobiec rozwojowi choroby na obecnym poziomie rozwoju medycyny. Niemniej jednak ciągłe obserwacje obserwacyjne pozwalają nam ocenić ryzyko wystąpienia powikłań zakrzepowych, często w celu zapobiegania im i wykrycia w odpowiednim czasie współistniejącej patologii.