Afektywny atak oddechowy - nagłe krótkotrwałe zatrzymanie oddechu u dziecka podczas płaczu. Rozwija się na tle stanu afektywnego i może mu towarzyszyć utrata przytomności, w rzadkich przypadkach drgawki. Według różnych źródeł występuje u 5–13% dzieci.
Afekt to krótkotrwały nagły wybuch emocjonalny charakteryzujący się wybuchem i wysoką intensywnością manifestacji.
Objawy afektywne i oddechowe mają zwykle charakter funkcjonalny: u dzieci ze skłonnością do napadów nie występują zaburzenia strukturalne ani odchylenia w przebiegu procesów biochemicznych w tkankach ośrodkowego układu nerwowego i obwodowego.
Stan ten został po raz pierwszy opisany w 1737 r .: „u dzieci występuje choroba, która pojawia się z gniewu lub smutku, kiedy dusza jest ograniczona i siłą przesuwa się z serca do przepony, powodując zatrzymanie lub zatrzymanie oddechu, gdy przypływ emocji ustaje, objawy znikają”.
Stan z reguły pojawia się po raz pierwszy w odstępie od 6 do 18 miesięcy życia i trwa do 2-3 lat (rzadziej - 4-5 lat). W rzadkich przypadkach debiut afektywnych ataków układu oddechowego następuje natychmiast po urodzeniu, a jeszcze rzadziej w wieku 3 lat. Częstotliwość napadów jest indywidualna (od kilku dziennie do kilku rocznie), maksymalna w wieku od 1 roku do 2 lat.
Afektywne ataki oddechowe z reguły nie mają negatywnych konsekwencji, są krótkotrwałe, nie pogarszają zdrowia dziecka i nie są w stanie wpłynąć na funkcjonowanie narządów i układów w przyszłości.Synonimy: napady afektywne i oddechowe, zwiększone płacz, ataki wstrzymujące oddech, ataki bezdechu.
Przyczyny i czynniki ryzyka
Nie ma zgody co do przyczyn tego stanu, chociaż teoria psychogennego początku ataków afektywno-oddechowych jest główna.
Istnieje punkt widzenia, że napady zwykle obserwuje się u emocjonalnie ruchliwych, drażliwych, podatnych na kaprysy dzieci i są one pewnego rodzaju napadami histerycznymi. W odpowiedzi na bolesne lub negatywne skutki psychoemocjonalne u dziecka rozwijają się odpowiednie objawy.
Niektórzy autorzy zwracają uwagę na znaczenie problemu interpersonalnych relacji wewnątrzrodzinnych lub zjawisk hiper-opieki. Badania przeprowadzone w 2008 r. Wykazały, że dzieci podatne na ataki afektywne i oddechowe mają wyższy poziom emocjonalności, aktywności, intensywności emocji i rozproszenia.
Pomimo oczywistego wpływu komponentu psychologicznego większość ekspertów nadal uważa, że zjawisko to występuje nie tylko u emocjonalnie złożonych dzieci; Ważną rolę odgrywają następujące czynniki:
- dziedziczna predyspozycja (25-30% dzieci ma obarczone dziedziczenie ataki afektywne i oddechowe, gdy cierpi na nie co najmniej jedno z rodziców;
- patologia sercowo-naczyniowa;
- niedobór żelaza niezbędny do metabolizmu katecholamin i odpowiedniego przekazywania impulsu nerwowego;
- epileptyczny charakter tego stanu.
Czynniki emocjonalne, które mogą wywołać atak:
- podrażnienie
- niezadowolenie;
- uczucie niezadowolenia;
- strach, strach.
Ataki rozwijają się częściej, jeśli dziecko jest przepracowane lub nadmiernie podekscytowane, głodne lub w nietypowym otoczeniu.
Formy choroby
Wyróżnia się następujące formy napadów:
- z sinicą (postać „niebieska”);
- z bladością (forma „blada”);
- mieszane
Patofizjologia ataku „niebieskiego” jest spowodowana nagłym skurczem mięśni krtani i mięśni oddechowych, co prowadzi do wzrostu ciśnienia w jamie klatki piersiowej, co powoduje zmniejszenie pojemności minutowej serca i zmniejszenie przepływu mózgowego krwi wraz z rozwojem ostrego przejściowego głodu tlenu. W roli mechanizmu spustowego sugerowana jest nierównowaga w połączeniach autonomicznego układu nerwowego.
W rozwoju „bladego” ataku wiodącą rolę należy do nadmiernego impulsu przywspółczulnego, gdy pod wpływem hamujących efektów nerwu błędnego rytm serca dziecka maleje lub rozwija się asystolia (natychmiastowe - nie więcej niż 1-2 sekundy - zaprzestanie czynności serca), co powoduje atak. Krótka asystolia występuje u 61–78% dzieci z „bladą” postacią ataków afektywnych i oddechowych.
Krótkotrwała asystolia poprzedza „blady” atak afektywny i oddechowy w 61–78% przypadkówObjawy
Epizod „niebieskiego” napadu afektywno-oddechowego zwykle rozpoczyna się od niekontrolowanego płaczu przez kilka sekund (nie więcej niż 10-15), po czym następuje nagłe zatrzymanie oddechu na wydechu, który charakteryzuje się następującymi objawami:
- usta są otwarte, inhalacja nie występuje;
- płacz przestaje;
- sinica szybko rośnie;
- przez kilka sekund (do kilku minut z reguły nie więcej niż 0,5-1 minuty) nie ma oddechu (rozwija się bezdech).
Jeśli bezdech trwa dłużej niż 1 minutę, możliwa jest utrata przytomności, „utykanie”, naprzemiennie z napięciem mięśni ciała, jego przedłużeniem lub wygięciem. Jeśli dopływ tlenu nie zostanie przywrócony, nastąpi faza napadów klonicznych (drganie kończyn i tułowia dziecka).
Długie wstrzymanie oddechu, aw konsekwencji dopływ tlenu, wywołuje hiperkapnię (nadmierne gromadzenie się dwutlenku węgla we krwi), co powoduje odruchowe złagodzenie skurczu mięśni krtani: dziecko oddycha i zaczyna oddychać, odzyskuje przytomność.
Po tak długim ataku z drgawkami tonicznymi lub klonicznymi głęboki sen zwykle występuje przez 1-2 godziny.
Chociaż wstrzymywanie oddechu może wydawać się celowe, dzieci nie robią tego celowo; odruch pojawia się, gdy płaczące dziecko wydycha powietrze z płuc podczas płaczu.
Napady „blade” są często wywoływane przez strach, nagły bodziec bólowy (zastrzyk, uderzenie głową, upadek itp.). n.) lub kombinacja tych czynników. Dziecko może płakać, ale częściej uspokaja się, mdleje i nagle blednie. Charakterystyczne są słabość i silny pot, puls nie jest odczuwalny przez kilka sekund. W najcięższych epizodach możliwy jest klonalny skurcz mięśni kończyn i mimowolne oddawanie moczu.
Diagnostyka
Rozpoznanie ataków afektywno-oddechowych nie powoduje trudności, jeśli potwierdzone zostanie powiązanie z wcześniejszym traumatycznym działaniem i w wywiadzie występują podobne epizody zatrzymania oddechu.
EKG pomaga wyjaśnić diagnozę „ataku afektywno-oddechowego”. Atak afektywno-oddechowy z reguły objawia się po raz pierwszy od 6 do 18 miesięcy życia i trwa do 2-3 lat (rzadziej - 4-5 lat).Aby wyjaśnić diagnozę, czasami zaleca się dodatkowe badania:
- EKG (rejestrowane są epizody asystolii);
- EEG (wykrywane jest spowolnienie lub zmniejszenie amplitudy impulsów).
Leczenie
Specjalne leczenie afektywnych ataków układu oddechowego nie jest wymagane. Istnieje kilka powodów:
- w zdecydowanej większości przypadków ataki afektywne i oddechowe ustają same po osiągnięciu przez dziecko określonego wieku lub zmianie środowiska (przedszkole, kursy przygotowawcze w szkole podstawowej itp.);
- obecnie nie ma leków o udowodnionej skuteczności w zapobieganiu napadom;
- ten stan nie jest patologiczny.
Istnieje kilka metod, które pomagają zatrzymać atak i odruchowo przywrócić oddech: uderz go ostro w dziecko, chlapnij wodą w twarz i delikatnie poklepuj po policzku.
Rodzice mogą próbować odwrócić uwagę dziecka, aby przerwać atak afektywny oddechowy.Nieswoiste leczenie mające na celu poprawę metabolizmu w tkance mózgowej, normalizujące równowagę procesów wzbudzania i hamowania, jest następujące:
- leki nootropowe;
- roślinne środki uspokajające;
- witaminy neurotropowe (grupa B);
- procedury fizjoterapeutyczne.
Możliwe komplikacje i konsekwencje
Afektywne ataki oddechowe z reguły nie mają negatywnych konsekwencji, są krótkotrwałe, nie pogarszają zdrowia dziecka i nie są w stanie wpłynąć na funkcjonowanie narządów i układów w przyszłości.
Długotrwały atak z przedłużonym zatrzymaniem oddechu przez kilka minut w obecności ciężkich współistniejących patologii może prowadzić do zaprzestania czynności serca, śpiączki.
W literaturze opisano tylko kilka zgonów spowodowanych aspiracjami.
Prognoza
Pomyślny.
Specjalne leczenie afektywnych ataków układu oddechowego nie jest wymagane.Zapobieganie
Głównym kierunkiem zapobiegawczym jest efekt psychoterapeutyczny (kształtowanie i utrzymanie pozycji produkcyjnej dziecka w stosunku do środowiska, odpowiednie postrzeganie jego miejsca w hierarchii rodziny i prawidłowe reakcje na niektóre wpływy zewnętrzne).
Techniki psychologiczne, które zapobiegną rozwojowi napadów, są następujące:
- aby zapobiec sytuacjom długiego oczekiwania lub pozostania na drodze, w pośpiechu, gdy dziecko jest głodne, chce spać lub odczuwa dyskomfort fizyczny (biorąc pod uwagę, że głód, przepracowanie, irytacja wywołują ataki afektywne i oddechowe);
- rozmawiać z traumatycznymi sytuacjami dziecka, zapewnić mu możliwość wyrażenia życzeń;
- jasno wskazać z góry zasady postępowania przyjęte w danym miejscu;
- przestaw uwagę dziecka z negatywnych emocji na pozytywne wrażenia.
