Dolichosigma

Dolichosigma to patologiczne wydłużenie esicy okrężnicy (to znaczy części okrężnicy) i jej krezka bez zmiany warstwy mięśniowej.

Zazwyczaj esicy okrężnica znajduje się w lewym obszarze jelita krętego; jego długość jest bardzo różna - od 20 do 86 cm, średnio 45 ± 14,5 cm. Jeśli długość jelita przekracza górną granicę normy, mówi się o dolichosigmie. Dzięki tej patologii jelito, które zwykle ma strukturę w kształcie litery S, uzyskuje 2-3 dodatkowe pętle.

Częstość występowania dolichosigmy sięga 15–20%, chociaż znaczna częstość występowania nie jest znana z powodu niskiej diagnozy (z powodu niespecyficznych objawów choroby pacjenci często nie szukają pomocy medycznej, preferując samoleczenie).

Od wielu lat toczą się spory o patologiczny charakter tego stanu, ze względu na specyfikę bolesnych objawów. Większość pacjentów z dolichosigmą ma aktywne dolegliwości, mają obiektywny obraz stanu chorobowego, podczas gdy około 15% nosicieli choroby nie zauważa żadnych zaburzeń w funkcjonowaniu przewodu pokarmowego i często dowiaduje się o jego obecności podczas badania na inne choroby.

U pacjentów z dolichosigmą z reguły zmiany patologiczne występują nie tylko fizjologicznie, ale także morfologicznie: procesy sklerotyczne w ścianie narządu i jego krezki, uszkodzenie węzłów nerwowych, ścieńczenie i zwyrodnienie błony śluzowej, przerost warstwy mięśniowej.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Główna przyczyna dolichosigmy nazywa się wrodzoną wadą okrężnicy, mimo że choroba często debiutuje u pacjentów po 40-50 latach.

Głównym czynnikiem sprawczym w powstawaniu anomalii jest wpływ agresywnych czynników na płód w okresie prenatalnym, podczas rozwoju przewodu pokarmowego:

• choroby zakaźne o charakterze wirusowym lub bakteryjnym przenoszone przez matkę podczas ciąży (szczególnie w 1. trymestrze ciąży);
• przyjmowanie narkotyków o działaniu teratogennym, substancje zabronione;
• niesprzyjające środowisko ekologiczne;
• narażenie na zagrożenia przemysłowe;
• nadużywanie alkoholu, palenie podczas ciąży;
• stosowanie żywności zawierającej dużą liczbę syntetycznych związków chemicznych (konserwanty, stabilizatory, nienaturalne kolory i smaki).

Ponieważ choroba ma charakter wrodzony, skuteczne pierwotne zapobieganie w tym przypadku nie istnieje.

Wielu badaczy wskazuje na możliwość dziedziczenia tej patologii w sposób autosomalny dominujący lub autosomalny recesywny, co wiąże się z dość częstym wykrywaniem dolichosigmy u najbliższych krewnych.

Formy choroby

Zgodnie z obrazem klinicznym choroba dzieli się na następujące formy:

• bez objawów klinicznych (bezobjawowy dolichosigma);
• z naruszeniem tranzytu przez okrężnicę;
• skomplikowana dolichosigma.

Dolicosigma występuje u 15-20% światowej populacji

Etapy choroby

W zależności od nasilenia bolesnych objawów warunkowo wyróżnia się 3 etapy (stadia) choroby, których czas trwania jest wyłącznie indywidualny:

1. Etap kompensacji - bolesne objawy są neutralizowane przez napięcie zdolności kompensacyjnych organizmu.
2. Etap subkompensacji - wyczerpanie zasobów kompensacyjnych, nasilenie objawów.
3. Etap dekompensacji to brak potencjału adaptacyjnego, żywy obraz kliniczny i pogorszenie nie tylko funkcjonowania przewodu pokarmowego, ale także ogólnego samopoczucia.

Dzięki potężnym zdolnościom kompensacyjnym choroba często wykazuje szczegółowy obraz kliniczny w dość dojrzałym wieku, aw niektórych przypadkach objawy dolichosigmy mogą być nieobecne przez całe życie.

Objawy

Główne objawy, które pozwalają podejrzewać wydłużenie esicy, to:

• zaparcia, które są regularne, mają charakter systematyczny (długotrwałe wysiłki, jędrne, grudkowe stolce, uczucie niepełnego wypróżnienia, uczucie niedrożności w okolicy odbytu) - ponad 12 tygodni w ciągu roku;
• czasami wzdęcia;
• ból brzucha

Zaparcie jest wiodącym objawem klinicznym dolichokolonu. Jeśli opóźnienie w kale nie przekracza 2-3 dni, inne reklamacje są zwykle nieobecne. Pacjentowi może przeszkadzać niewielki dyskomfort w lewym obszarze biodrowym i podbrzuszu, chociaż zwykle takim zaparciom nie towarzyszą dodatkowe objawy i nie wpływają na jakość życia. Dłuższe zaparcia charakteryzują się silnym dyskomfortem i bólem brzucha, wzdęciami, a czasem rozwojem powikłań. Na etapie subkompensacji zaparcie może trwać 7 lub więcej dni.

Głównym objawem dolicosigma jest zaparcie

Ból brzucha jest zlokalizowany w lewym obszarze biodrowym, ma intensywny charakter napadowy, znika po defekacji. Przy nacisku w projekcji jelita obserwuje się ostry ból.

Diagnostyka

Rozpoznanie dolichosigmy opiera się na kompleksowej ocenie danych z subiektywnych i obiektywnych badań:

• zbieranie informacji o poprzednich objawach (opóźnienia stolca, epizody napadowego bólu, wzdęcia);
• badanie fizykalne - wzdęcie brzucha o różnym nasileniu, ból palpacyjny w lewym obszarze biodrowym i pępkowym, w dolnej części brzucha, uderzenia perkusyjne - dźwięk bębenka;
• irygoskopia podwójnego kontrastu (zawiesina powietrza i baru) - ocena wielkości, kształtu i umiejscowienia narządów w jamie brzusznej;
• kontrola przepływu baru przez przewód pokarmowy - identyfikacja faktu opóźnienia w przepływie treści przez jelito i ocena jego stopnia;
• kolonoskopia - ocena anatomicznego i fizjologicznego stanu jelita grubego;
• Badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej i miednicy małej.

W przypadku dolicosigma jelito, które zwykle ma strukturę w kształcie litery S, uzyskuje 2-3 dodatkowe pętle.

Leczenie

Taktykę leczenia określa się w zależności od obecności lub braku powikłań.

Terapia nieskomplikowanego dolichosigmy:

• przestrzeganie diety korygującej (duża ilość błonnika pokarmowego w diecie, reżim solny);
• odpowiedni tryb aktywności fizycznej;
• fizjoterapeutyczne metody narażenia (stymulacja elektryczna, refleksologia);
• leczenie farmakologiczne (leki zwiększające ilość kału, środki przeczyszczające sól, prokinetyka, w razie potrzeby - pro i prebiotyki, środki przeciwpieniące, przeciwskurczowe, uspokajające, nasenne).

Leczenie chirurgiczne dolicosigma jest wskazane w przypadku powikłań.

Leczenie powikłanego dolichosigmy (lub nieskomplikowanego, ale niepodlegającego leczeniu zachowawczemu, krytycznie wpływającego na aktywność społeczną i pracę pacjenta) obejmuje resekcję jelit.

Przy odwróceniu esicy okrężnicy metodą z wyboru jest detekcja endoskopowa.

Możliwe komplikacje i konsekwencje

Główne powikłania Dolichocolon:

• inwersja jelit;
• wgłobienie;
• tworzenie się kału;
• tworzenie węzłów.

Powyższe stany patologiczne mogą prowadzić do rozwoju niedrożności jelit.

U pacjentów z dolichosigmą z reguły stwierdza się zmiany patologiczne o charakterze morfologicznym: procesy sklerotyczne w ścianie narządu i jego krezki, uszkodzenie węzłów nerwowych, ścieńczenie i zwyrodnienie błony śluzowej, przerost warstwy mięśniowej.

Prognoza

Przy odpowiednim czasie leczenia prognozy są korzystne. Pogarsza się przy przedłużającym się, intensywnym zaparciach, słabo podatnym na leczenie zachowawcze. Leczenie chirurgiczne zaparć ma mieszane wyniki funkcjonalne i towarzyszy mu stosunkowo wysokie ryzyko powikłań: średnio 20% (2–71%), a śmiertelność sięgająca 2,6% (0–15%).

Zapobieganie

Ponieważ choroba ma charakter wrodzony, skuteczne pierwotne zapobieganie w tym przypadku nie istnieje.

Wtórne środki zapobiegawcze:

• zgodność z reżimem picia;
• zbilansowana dieta bogata w błonnik i błonnik;
• aktywność fizyczna;
• odmowa stłumienia chęci wypróżnienia, przeznaczenie wystarczającej ilości czasu na wizytę w toalecie.