Jeśli hormon przytarczyc jest podwyższony - co to znaczy? Hormon przytarczyczny odzwierciedla aktywność przytarczyc. Reguluje wymianę wapnia i fosforu w organizmie człowieka. Odchylenie jego zawartości we krwi od normalnych sygnalizuje obecność choroby. Wzrost wskaźnika można zaobserwować przy niewystarczającym spożyciu wapnia, patologii przytarczyc, nerek, jelit. W rezultacie homeostaza wapniowo-fosforowa zostaje zakłócona, co wpływa na cały organizm.
Co oznacza wzrost hormonu przytarczyc we krwi?
Wzrost hormonu przytarczyc we krwi wskazuje na nadczynność przytarczyc. Kobiety chorują częściej niż mężczyźni. Choroba może rozwijać się w każdym wieku, ale częściej u osób starszych niż 50 lat. U kobiet po menopauzie obserwuje się wysoką częstość występowania u kobiet.
Najczęściej ten stan jest związany z uszkodzeniem przytarczyc. Rzadziej synteza PTH zwiększa kompensację w odpowiedzi na hipokalcemię. W zależności od przyczyny wyróżnia się trzy rodzaje nadczynności przytarczyc - pierwotne, wtórne i trzeciorzędowe.
Pierwotna nadczynność przytarczyc
W pierwotnej nadczynności przytarczyc nadmierne wydzielanie PTH wiąże się z uszkodzeniem przytarczyc. Przyczyną rozwoju choroby mogą być następujące warunki:
- łagodne formacje - gruczolak pojedynczy lub mnogi;
- nowotwory złośliwe - rak;
- przerost gruczołowy.
W większości przypadków nadmierne wydzielanie hormonu przytarczyc jest spowodowane samotnym gruczolakiem, inne patologie są rzadsze.
Wtórna nadczynność przytarczyc
W przypadku wtórnej nadczynności przytarczyc funkcjonowanie przytarczyc nie jest zaburzone. Patologia pojawia się po raz drugi jako reakcja kompensacyjna na hipokalcemię. W odpowiedzi na przedłużone zmniejszenie stężenia wapnia we krwi dochodzi do zwiększenia produkcji hormonu przytarczyc.
Poziom wapnia we krwi może się zmniejszyć z następujących powodów:
- Żywienie - niewystarczające spożycie wapnia z jedzeniem;
- nadmiar witaminy D;
- naruszenie wchłaniania wapnia - patologia jelita cienkiego;
- niewydolność nerek
Nadczynność przytarczyc trzeciorzędowa
Nadczynność przytarczyc trzeciorzędowa występuje rzadziej niż inne formy. Choroba charakteryzuje się rozwojem gruczolaka na tle przedłużonego istnienia wtórnej nadczynności przytarczyc.
Objawy
Nadczynności przytarczyc towarzyszy uszkodzenie układu mięśniowo-szkieletowego, nerek i przewodu pokarmowego. Dodatkowo mogą wystąpić zmiany w sercu i układzie nerwowym, ale objawy te nie są specyficzne dla nadczynności przytarczyc.
Uszkodzenie kości
Paratyryna aktywuje wypłukiwanie wapnia z tkanki kostnej. Prowadzi to do zmniejszenia gęstości kości. Stają się bardziej delikatne, czemu często towarzyszą złamania.
Objawy układu mięśniowo-szkieletowego:
- przewlekły ból kości;
- patologiczne złamania żeber, miednicy, kończyn dolnych;
- deformacje szkieletu;
- zaburzenia chodu;
- proliferacja tkanki kostnej.
Patologia nerek
Nadmiar wapnia prowadzi do uszkodzenia układu wydalniczego. Kiedy duża ilość wapnia jest wydalana z drogami moczowymi, tworzą się kamienie - rozwija się kamica moczowa.
Głównym klinicznym objawem kamicy jest kolka nerkowa. Ból występuje z powodu niedrożności dróg moczowych i ma następujące cechy:
- występuje napadowo;
- ma charakter spastyczny;
- daje udo, zewnętrzne narządy płciowe;
- zlokalizowane w okolicy lędźwiowej.
W ciężkich przypadkach upośledzona jest funkcja wydalania i filtracji nerek, co prowadzi do rozwoju niewydolności nerek.
Przewód pokarmowy
Hiperkalcemia prowadzi do rozwoju procesów dystroficznych w przewodzie pokarmowym. Przejawia się to następującymi objawami:
- nudności, wymioty
- ból brzucha
- skłonność do zaparć;
- odchudzanie.
Często wykrywane są wrzody żołądka i dwunastnicy. Ponadto nadmiar hormonu przytarczyc może prowadzić do powstawania zwapnień w trzustce.
Inne objawy
Rzadziej przy nadczynności przytarczyc rozwija się uszkodzenie serca i układu nerwowego. Uszkodzenie układu sercowo-naczyniowego może objawiać się w postaci następujących objawów:
- wzrasta ciśnienie krwi;
- występują przerwy w pracy serca (zaburzenia rytmu serca);
- podczas wysiłku fizycznego pojawia się duszność i ból w mostku.
Naruszenie metabolizmu wapnia może wywołać pojawienie się zaburzeń neuropsychiatrycznych. Należą do nich:
- ogólna słabość;
- zmęczenie;
- senność
- skurcze
- parestezje (drętwienie, mrowienie kończyn);
- upośledzona funkcja poznawcza.
Objawy te nie są specyficzne, dlatego mogą wskazywać nie tylko na nadczynność przytarczyc, ale także na inne choroby.
Metody diagnostyczne
Podwyższony poziom hormonu przytarczyc określa się za pomocą badania krwi. Jakie liczby wskazują na nadczynność przytarczyc:
- Do 22 lat - powyżej 95 pg / mol.
- W wieku 23–70 lat - powyżej 75 pg / mol.
- Starsze niż 70 lat - powyżej 117 pg / mol.
W przypadku wykrycia nadczynności przytarczyc konieczne jest dodatkowe badanie. Jest to konieczne do ustalenia postaci choroby i wyboru terapii.
Badania | Opis |
Wapń we krwi | W większości przypadków poziomy wapnia we krwi są podwyższone (hiperkalcemia), ale możliwe są również prawidłowe poziomy wapnia. W takim przypadku należy zbadać poziom witaminy D i kreatyniny. |
Biochemiczne badanie krwi (kreatynina) | Aby ocenić stan nerek, bada się poziom kreatyniny i oblicza wskaźnik filtracji kłębuszkowej (GFR). |
Ultradźwięki przytarczyc | Za pomocą ultradźwięków możesz ocenić rozmiar i strukturę przytarczyc. Głównymi zaletami tej metody są dostępność i niski koszt. Jednak z powodu niskiej zawartości informacji często wymagana jest dodatkowa tomografia komputerowa. |
Tomografia komputerowa | W celu bardziej szczegółowego badania zalecana jest tomografia komputerowa (CT) z dożylnym podawaniem środków kontrastowych. Za pomocą CT można nawet określić nietypową lokalizację gruczołów, wizualizować formacje nowotworowe. |
Nadczynność przytarczyc dotyczy głównie tkanki kostnej i nerek. Aby ocenić ich stan, a także stan przewodu pokarmowego, można zastosować następujące badania:
- Rentgen kości. Przeprowadza się go w diagnostyce złamań patologicznych, osteodystrofii i innych zaburzeń kości. Można wykonać badanie rentgenowskie dłoni, miednicy i kości rurkowych.
- USG nerek. Badanie ujawnia uszkodzenie nerek w postaci kamicy nerkowej (pojedynczy lub wiele kamieni).
- Fibrogastroduodenoskopia (FGDS). Badanie jest zalecane w przypadku ciężkich oznak uszkodzenia przewodu pokarmowego. Dzięki FGDS można wykryć erozję i wrzody w żołądku i dwunastnicy.
Badania te nie są wykorzystywane do potwierdzenia diagnozy, ale pozwalają jedynie ocenić stopień uszkodzenia narządów docelowych.
Leczenie
Leczenie wzrostem hormonu przytarczyc we krwi może być zachowawcze lub chirurgiczne. Operacja jest najbardziej skuteczna, dlatego jest wskazana dla tych pacjentów, którzy mają kliniczne objawy choroby. Jeśli laboratoryjnemu wzrostowi hormonu przytarczyc we krwi nie towarzyszą żadne objawy, możliwe jest leczenie zachowawcze.
Leczenie chirurgiczne
Operacja jest najbardziej radykalną i skuteczną metodą. Operacja wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym. Możliwe jest usunięcie zarówno wszystkich, jak i tylko jednego przytarczyc.
Najmniej traumatyczna i niebezpieczna jest selektywna przytarczyca. Podczas tej operacji wykonuje się minimalne nacięcie, a następnie usuwa dotkniętą przytarczycę. Pozostałe gruczoły nie są ranne.
Leczenie zachowawcze
Nie ma równego leczenia chirurgicznego, ponieważ żaden lek nie może osiągnąć takiej samej normalizacji funkcji przytarczyc. Leczenie zachowawcze jest wskazane w przypadkach, gdy nadczynności przytarczyc nie towarzyszą patologiczne zmiany w narządach wewnętrznych. Do leczenia zachowawczego stosuje się następujące leki:
- Diuretyki tiazydowe - hydrochlorotiazyd. Lek zwiększa reabsorpcję wapnia w nerkach.
- Leki przeciwresorpcyjne - bisfosfoniany, denosumab. Hamują procesy resorpcji kości (resorpcji tkanki kostnej), co prowadzi do zmniejszenia zawartości wapnia we krwi.
- Zinacalcet. Lek zmniejsza stężenie hormonu przytarczyc we krwi.
Również leczenie farmakologiczne odbywa się w obecności przeciwwskazań do operacji, nawrotu po leczeniu chirurgicznym.
Oprócz leków zaleca się przestrzeganie diety z ograniczeniem spożycia wapnia (do 1000 mg / dzień), zwiększenie spożycia płynów.
Hormon przytarczyc - co to jest?
Parathormon (PTH, parathyrin) to hormon regulujący poziom wapnia i fosforu w organizmie. Utrzymuje się prawidłowy poziom wapnia ze względu na wpływ paratyryny na kości, nerki i jelita.
Hormon przytarczyczny produkowany jest w przytarczycach.Gdzie jest produkowany
W przytarczycach wytwarzany jest preparat hormonu tarczycy, który rozkłada się, tworząc hormon proparathyroid. To z kolei przekształca się w biologicznie aktywny hormon przytarczyc.
Gruczoły przytarczyczne są narządem wydzielania wewnętrznego wydzielającym hormon przytarczyc. Istnieją cztery takie formacje w ludzkim ciele. Znajdują się na tylnej powierzchni tarczycy, stąd nazwa - przytarczyc lub przytarczyc. Mają kształt owalnych ciał o wadze do 0,3 g.Jak to działa
Główną funkcją PTH jest regulacja metabolizmu wapniowo-fosforowego. Hormon zwiększa zawartość wapnia we krwi, działając na narządy docelowe:
- kości
- nerki
- jelita.
W kościach PTH aktywuje osteoklasty i osteoblasty - specyficzne komórki kostne. Pod wpływem hormonu przytarczyc tkanka kostna ulega resorpcji poprzez rozpuszczenie składnika mineralnego. Na tym etapie duża ilość wapnia dostaje się do krwioobiegu. Następnie aktywowane są osteoblasty - komórki, które tworzą nową tkankę kostną.
W nerkach PTH zwiększa wchłanianie wapnia, to znaczy jego ponowne wchłanianie do organizmu. W wyniku tego mniej wapnia jest wydalane z moczem, więc wzrasta zawartość pierwiastków śladowych we krwi. Wpływ na metabolizm fosforanów jest odwrotny - hormon przytarczyc zwiększa ich wydalanie z moczem.
W jelicie PTH stymuluje konwersję witaminy D, która zwiększa wchłanianie wapnia w jelicie.
