Grzybica

Grzybica to grupa chorób zakaźnych wywoływanych przez grzyby. Najczęstsze są grzybice skóry i jej przydatków, rzadziej - grzybice narządów wewnętrznych. Grzyby są bardzo powszechne, według różnych szacunków, tylko grzybice powierzchowne cierpią od 20 do 35% całkowitej populacji planety.

Przyczyny i czynniki ryzyka

Grzyby są odpowiednio zmianami grzybiczymi, spowodowanymi przez grzyby mikroskopowe. Istnieje około 400 patogenów grzybicy. Niektóre z nich są oportunistyczne - oznacza to, że mogą być częścią normalnej flory skóry lub błon śluzowych osoby, a choroba jest wywoływana tylko w pewnych warunkach, gdy ogólna i lokalna odporność jest zmniejszona. Tak więc grzybica może być spowodowana przez grzyb występujący w organizmie lub może być konsekwencją infekcji grzybem chorobotwórczym ze źródeł zewnętrznych.

Zakażenie grzybicze rozprzestrzenia się bezpośrednio lub pośrednio. Bezpośredni - gdy osoba ma bezpośredni kontakt z czynnikiem zakaźnym, na przykład z chorym lub zwierzęciem, roślinami lub glebą (gleba jest jednym z głównych zbiorników grzybowych). Mówią o pośredniej ścieżce, gdy zakażenie grzybami zachodzi pośrednio - przez obiekty, z którymi kontaktowała się chora osoba lub zwierzę.

Grzyby mikroskopowe, w zależności od zdolności infekowania niektórych organizmów, dzielą się na jedno- i polipatogenne:

• monopatogeniczny - powoduje choroby tylko u ludzi (antropofilne) lub tylko u zwierząt (zwierzęce);
• polipatogenny - powoduje choroby zarówno u ludzi, jak i zwierząt (zooantropofilny).

Grzyby chorobotwórcze, które powodują uszkodzenie skóry i jej przydatków (płytki paznokciowe, włosy), nazywane są dermatofitami, a choroby, które wywołują, nazywane są dermatomikozami.

Czynniki ryzyka

Czynniki przyczyniające się do rozwoju grzybicy obejmują przede wszystkim wszystko, co pomaga zmniejszyć odporność lokalną i ogólną:

• nieodpowiednia higiena;
• nadmierne pocenie się;
• gorący wilgotny klimat;
• niewygodne, obcisłe buty i ubrania;
• urazy skóry: mikropęknięcia, zadrapania, zadrapania;
• cukrzyca;
• długotrwałe stosowanie niektórych leków (antybiotyki, sulfonamidy, leki immunosupresyjne, hormony);
• Zakażenie HIV i inne stany prowadzące do niedoboru odporności.

Formy choroby

W zależności od metody infekcji występują grzybice:

• egzogenny - spowodowany zewnętrzną infekcją;
• endogenny lub oportunistyczny - spowodowany oportunistyczną florą grzybową ze zmniejszeniem obrony organizmu.

Grzybice są również klasyfikowane do:

• rogowacenie rogówki (versicolor versicolor, czarny pieszy, biały pieszy);
• dermatomikozy (rzęsistkowica, mikrosporia, naskórka, rubromykoza, favus);
• kandydoza (błony śluzowe, skóra, trzewna);
• głęboki (ogólnoustrojowy, trzewny);
• podskórna lub podskórna (sporotychoza, maduromykoza);
• pseudomykoza (erythrasma, promienica, nocardiosis).

Grzybice skóry są klasyfikowane następująco:

1. Naskórek - infekcja grzybicza naskórka (przestrzenie międzypalcowe stóp, fałdy skóry, paznokcie). Należą do nich: rubrofitia (patogen - rubrum), epidermofitoza stóp (T. interdigitalis), epidemiofitoza pachwinowa (E. floccosum).
2. Trichophytosis - uszkodzenie skóry i jej przydatków przez grzyby antropofilne (T. violaceum, T. tonsurans) i bestie.
3. Microsporia - wpływa głównie na włosy (M. Ferrugineum).
4. Favus jest dominującą zmianą skóry i włosów (T. schoenleinii).

Etapy choroby

Grzyby, podobnie jak wszystkie inne choroby zakaźne, mają następujące etapy:

1. Utajony - okres od spożycia patogenu do organizmu do wystąpienia pierwszych objawów.
2. Wysokość choroby to okres ciężkich objawów.
3. Remisja W sprzyjających warunkach następuje powrót do zdrowia. Wiele grzybic jest podatnych na przewlekły przebieg, dlatego w niekorzystnych przypadkach choroba przyjmuje charakter przewlekły (objawy choroby są stale obecne) lub przewlekłe nawroty (okresy zaostrzenia są zastępowane okresami remisji).

Grzybice powierzchowne zwykle nie stanowią zagrożenia życia, ale ich konsekwencją może być wada skórna, jednak w większości przypadków odwracalna.

Objawy grzybicy

Symptomatologia zmian grzybiczych jest niezwykle różnorodna, każda z chorób grzybiczych ma swoje własne cechy.

Versicolor

Czynnikiem sprawczym jest grzyb drożdżopodobny Malassezia. Początkowo żółtawe kropki pojawiają się w pobliżu ujścia mieszków włosowych, które stopniowo rosną, tworząc wyraźne zaokrąglone plamy o średnicy do 1 cm. Łącząc się, plamy tworzą duże ogniska - 15 cm lub więcej. Najczęściej plamy mają żółty kolor w różnych odcieniach, ale mogą również uzyskać inny kolor - od jasnożółtego do brązowego, dlatego nazwa „porost wielokolorowy” ma swoją nazwę. W obszarze plam skóra pokryta jest łuskami martwego naskórka, przypominającymi otręby, co dało drugie imię - „łupież pstry”. Peeling jest wzmacniany przez ekspozycję na słońce lub sztuczne promieniowanie ultrafioletowe.

Wielokolorowy porost jest spowodowany przez drożdżopodobny grzyb Malassezia

Naskórkowa pachwinowa

Czynnikiem sprawczym jest grzyb Epidermophyton floccusum. Mężczyźni są bardziej podatni na zarażenie. Grzyb wpływa głównie na fałdy pachwinowe, fałdy międzykręgowe, wgłębienia pachowe, skórę moszny i skórę wewnętrznych ud w kontakcie z nim u mężczyzn, skórę pod gruczołami sutkowymi u kobiet. W miejscu zmiany gładkie czerwone plamki wydają się lekko uniesione nad skórą, plamy te mogą łączyć się w duże ogniska. Plamy są wyraźnie oddzielone od zdrowej tkanki przerywanym wałkiem utworzonym przez elementy zapalne - guzki, pęcherzyki, nadżerki, skorupy. Zapalenie jest bardziej wyraźne właśnie w tych obszarach, nie ma elementów zapalnych w środku plamki, ale stopniowo staje się brązowe, później pojawia się złuszczanie, dzięki czemu środek ogniska się rozjaśnia. W obszarze plam występuje silne swędzenie, czasami pieczenie.

Naskórkowa pachwinowa rozwija się w fałdach pachwinowych i międzykręgowych

Grzybica ustała

Grzybica stóp może być spowodowana przez kilka patogenów grzybiczych, najczęściej są to dermatofity Trichophyton rubrum, Trichophyton interdigitale, Epidermophyton floccosum, rzadziej pleśń lub drożdżopodobne grzyby Candida. Choroby, które powodują, mają podobne objawy. Grzybica stóp może występować w postaci grzybicy skóry stóp lub grzybicy paznokci (grzybica paznokci), a także ich kombinacji (patrz zdjęcie).

Grzybica stóp jest powszechnym zjawiskiem

Istnieje kilka rodzajów grzybicy stóp.

Grzybica stóp	Obraz kliniczny
Zużyty	Zazwyczaj jest to forma początkowa. Charakterystyczne jest złuszczanie skóry fałdów międzypalcowych (jeden lub więcej), możliwe są pęknięcia powierzchniowe skóry w tych miejscach. Ogólnie ta postać jest słaba, czasami niewidoczna dla pacjenta.
Płaski	Charakteryzuje się złuszczaniem skóry przestrzeni międzypalcowych, powierzchni bocznych stóp. Łuski martwej skóry są małe.
Hiperkeratotyczne	Na łukach stóp pojawiają się czerwonawo-cyjanotyczne licheizowane płytki i suche płaskie grudki, wysypki są wyraźnie oddzielone od otaczającej skóry, pokryte kilkoma gęstymi warstwami martwego naskórka.
Płukowaty hiperkeratotyk	Są oznaki zarówno płaskonabłonkowych, jak i hiperkeratotycznych postaci.
Intertriginous	Przypomina wysypkę pieluszkową występującą w fałdach międzypalcowych. Dotknięta skóra wygląda na stan zapalny, czerwony, opuchnięty i płaczący, pojawiają się pęknięcia, erozja i obszary maceracji. Pacjenci zauważają swędzenie i pieczenie w dotkniętym obszarze.
Dyshidrotic	Charakteryzuje się pojawieniem się obfitych wysypek na łukach stóp, w przestrzeniach między palcami, na palcach. Wysypki to małe bąbelki o gęstych ścianach. Łączą się one z powstawaniem wielokomorowych pęcherzyków, które po otwarciu tworzą wilgotną erozję.
Sharp	Miejsce zapalenia może uchwycić skórę nie tylko stóp, ale także nóg, skóra staje się obrzękowa, pojawiają się na niej liczne pęcherzyki z surowiczą lub surowiczo-ropną zawartością, po otwarciu, które następuje erozja. Miejscowemu zapaleniu towarzyszą typowe objawy: gorączka do wartości gorączkowych (38 ° C i powyżej), zły stan zdrowia. Węzły chłonne pachwinowo-udowe znajdują się w stanie zapalnym po obu stronach.
Grzybica paznokci	Paznokcie są dotknięte - jeden lub więcej, w zależności od lokalizacji zmiany płytki paznokcia, grzybica paznokci może być dystalna, boczna, proksymalna, całkowita. Kolor paznokcia zmienia się, płytka paznokcia traci przezroczystość, pogrubia, później pęka lub kruszy się.

Favus

Czynnikiem sprawczym jest grzyb Trichophyton schoenleinii. Osłabione dzieci częściej cierpią. Nieaktualna nazwa choroby to strup. Może występować na skórze głowy (częściej), gładkiej skórze, paznokciach. Favus skóry głowy zwykle przebiega w formie ząbkowej. Hulajnogi - żółtawe suche skórki w kształcie spodka. Początkowo są małe, później nabywają groszek. Pośrodku skutera są matowe włosy, które straciły swoją elastyczność, która łatwo wypada. Skutery, zwiększając rozmiar, łącząc się, tworząc warstwy. Zapalona skóra znajduje się pod tarczą, a atroficzna blizna tworzy się po ucieczce tarczki. Dotknięta skóra emituje specyficzny zapach, który określa się jako stodoła lub mysz. Węzły chłonne znajdujące się najbliżej ognisk są zaognione i powiększone.

Ulubione miejsce lokalizacji fawusa - skóry głowy pod włosami

Oprócz łuskowatego może wystąpić fawus w postaci rumieniowato-płaskonabłonkowej lub opryszczkowej (pęcherzykowej).

Szkieletowy kształt favus gładkiej skóry charakteryzuje się pojawieniem się różowych plam na skórze, na których tworzą się kości policzkowe, w środku - puszyste włosy. Rumieniowo-płaskonabłonkowa postać przebiega bez łuski, zamiast nich powstają tylko różowe plamy z łuszczeniem w pobliżu mieszków włosa armaty. W postaci opryszczkowej lub pęcherzykowej powstają grupy małych pęcherzyków (pęcherzyków) przypominające erupcje opryszczki. Po favusie gładka skóra nie tworzy zanikowych blizn.

Fawus paznokci wpływa głównie na palce. Dotknięta płytka paznokcia nabiera żółtego koloru, traci przezroczystość, pogrubia, staje się nierówna, krucha w obszarze wolnej krawędzi.

Diagnostyka

Diagnoza opiera się na badaniu przeprowadzonym przez dermatologa. Aby to potwierdzić i określić patogen, stosują głównie diagnostykę laboratoryjną. Badanie sprzętu jest przedstawiane przez inspekcję w promieniach lampy Wooda (diagnostyka luminescencyjna). Metoda ta polega na tym, że niektóre grzyby pasożytnicze, a raczej wydzielane przez nie substancje, wykazują fluorescencyjny blask w świetle ultrafioletowym. Na przykład włosy dotknięte mikrosporią w promieniach lampy Wooda dają szmaragdowy blask.

Laboratoryjne metody diagnostyczne

Badany materiał: skrawki ze skóry i dotknięte płytki paznokcia, luźne płatki skóry, kawałki paznokci, chore włosy, ropa, krew, plwocina, płyn mózgowo-rdzeniowy, sok żołądkowy, kał itp., W zależności od rodzaju choroby.

Stosowane są następujące metody:

• mikroskopia - badanie wstępnie przetworzonego materiału pod mikroskopem, pozwala wykryć komórki, zarodniki, grzybnię grzybów;
• metoda mikologiczna - wysiew na pożywkach, umożliwiający identyfikację patogenu i określenie jego wrażliwości na leki przeciwgrzybicze;
• serodiagnoza - oznaczenie patogenu poprzez wykrycie przeciwciał w surowicy metodą ELISA (enzymatyczny test immunosorbcyjny), RIF (reakcja immunofluorescencyjna), RSK (reakcja wiązania dopełniacza), RA (reakcja aglutynacji), RNGA (pośrednia reakcja hemaglutynacji), immunoblotting;
• diagnostyka alergii - określenie uczulenia organizmu na konkretnego patogenu grzybowego poprzez przeprowadzenie testu alergicznego lub in vitro;
• analiza histologiczna - identyfikacja patogenu w tkankach uzyskanych przez biopsję;
• diagnostyka genowa - wykrywanie grzybowych fragmentów DNA w badanym materiale za pomocą PCR (reakcja łańcuchowa polimerazy). Umożliwia identyfikację ponad 40 gatunków grzybów.

Leczenie grzybicy

Leczenie grzybic może być lokalne (leki zewnętrzne), układowe (leki są przyjmowane doustnie) lub złożone. W większości przypadków miejscowe leczenie ognisk jest wystarczające, w ciężkich przypadkach, a także w trzewnych postaciach grzybicy, zalecana jest terapia ogólnoustrojowa lub złożona.

Terapia ogólnoustrojowa

Ogólnoustrojowe leczenie grzybic polega na doustnym podawaniu leków przeciwgrzybiczych różnych grup, tak zwanych antybiotyków przeciwgrzybiczych, na przykład gryzeofulwiny, Lamizilu, nystatyny, leworyny, decaminy itp. W ciężkich przypadkach ogólnoustrojowe leki przeciwgrzybicze można podawać pozajelitowo (dożylnie i domięśniowo).

Oprócz leków przeciwgrzybiczych, preparatów witaminowych, środków uczulających (przeciwhistaminowych) można przepisać stymulatory biogenne.

Terapia lokalna

Miejscowe leczenie polega na przetwarzaniu powierzchniowo zlokalizowanych ognisk. Stosuje się następujące grupy leków zewnętrznych:

• maści przeciwgrzybicze, kremy, spraye (klotrimazol, mykoseptyna, lamisil, terbinafina);
• środki antyseptyczne i dezynfekujące (maść ichtiolowa, maść salicylowa, nalewka jodowa, roztwór rezorcyny, roztwór azotanu srebra, roztwór boraksu w glicerynie).

Leczenie grzybicy można prowadzić przez długi czas, przez kilka miesięcy.

Możliwe komplikacje i konsekwencje

Grzybice powierzchowne zwykle nie stanowią zagrożenia życia, ale ich konsekwencją może być wada skórna, jednak w większości przypadków odwracalna. Konsekwencja głębokich grzybic ogólnoustrojowych, szczególnie biorąc pod uwagę fakt, że zwykle rozwijają się u osób z obniżoną odpornością, może być śmiertelna.

Prognoza

Prognozy są zwykle korzystne. Większość grzybic jest całkowicie uleczalna. Rokowanie jest ostrożne u pacjentów z trzewnymi postaciami grzybicy i ciężką współistniejącą patologią.

Zapobieganie

Zapobieganie polega na starannym przestrzeganiu zasad higieny, szczególnie w miejscach o dużej wilgotności (baseny, wanny, prysznice na siłowni itp.). Konieczne jest posiadanie indywidualnych artykułów gospodarstwa domowego, nigdy nie należy nosić butów innych osób.

Środki zapobiegawcze obejmują również wszystkie te, które mają na celu wzmocnienie obrony organizmu.