Zespół Hornera w medycynie nazywany jest zespołem klinicznym, który charakteryzuje się naruszeniem unerwienia współczulnego układu nerwowego osoby. Ta choroba objawia się przede wszystkim uszkodzeniem nerwu okoruchowego, który zapewnia rozszerzanie się i kurczenie źrenic, a także umożliwia otwieranie i zamykanie oka. Dlatego ta patologia prowadzi do zmiany jednego z źrenic i do pominięcia powieki. W większości przypadków zespół Hornera występuje z powodu niektórych chorób, stanowiąc dodatkowy objaw każdej choroby.
Przyczyny zespołu Hornera
Istnieją dwa rodzaje zespołu Hornera: pierwotny i wtórny. Podstawowy lub idiopatyczny pogląd jest niezależną patologią, która nie jest konsekwencją żadnej choroby. Wszystkie objawy kliniczne w tym przypadku cofają się same. Drugorzędny gatunek jest wynikiem określonej choroby. W ten sposób można zidentyfikować wiele typowych przyczyn zespołu Hornera:
- Guzy rdzenia kręgowego i mózgu;
- Guz w górnej części płuc (tak zwany guz Pancosta);
- Różne urazy mózgu i rdzenia kręgowego;
- Choroby zapalne pierwszych żeber;
- Procesy zapalne górnego odcinka kręgosłupa;
- Choroby zapalne ośrodkowego układu nerwowego;
- Zapalenie ucha środkowego;
- Krwotok mózgowy (udar);
- Nerwoból trójdzielny;
- Migrena
- Stwardnienie rozsiane;
- Tętniak aorty;
- Miastenia;
- Rozrost tarczycy z wolem;
- Różne zatrucia (np. Alkohol).
Medycyna zna niektóre przypadki, gdy przyczyną zespołu Hornera była operacja, po której rozwinęła się ta patologia. Bardzo rzadko można go również odziedziczyć.
U dzieci ta choroba występuje rzadko: tylko 1,42 przypadków na 100 000 dzieci. Należy jednak zauważyć, że zespół Hornera u noworodków nie zawsze jest wrodzoną patologią. W prawie połowie przypadków jest to wynikiem interwencji chirurgicznej. Najczęściej przyczyną w takich sytuacjach jest rotacja płodu, trudności w porodzie barku, opóźnione porody i stosowanie kleszczy podczas opieki położniczej. Ostatni czynnik (kleszcze) w niektórych przypadkach wywołuje występowanie zespołu Hornera u noworodków z powodu rozwarstwienia wewnętrznej tętnicy szyjnej dziecka.
Objawy zespołu Hornera
Objawy zespołu Hornera są dość specyficzne, dlatego łatwo jest ustalić obecność tej patologii u ludzi. Nie jest konieczne, aby wszystkie objawy były obecne, ale obecność co najmniej dwóch z nich wskazuje już na tę chorobę. Rozważ główne objawy zespołu:
- Myosis;
- Ptoza
- Odwrócone opadanie powiek;
- Enophthalmos;
- Heterochromia;
- Anhidrosis.
Mejoza w medycynie nazywa się zwężeniem źrenic, a opadanie powieki to pominięcie górnej powieki, co powoduje zwężenie szczeliny w oku. Ponadto pacjenci mogą mieć podwyższoną dolną powiekę lub odwrócone opadanie powiek.
Enophthalmos to wycofanie gałki ocznej, co jest częstym objawem patologii. Zespół Hornera u noworodków często objawia się heterochromią - innym kolorem tęczówki oczu. Często obserwowano także jego nierównomierne zabarwienie u pacjentów.
Anhidrosis w tej chorobie jest objawem częściowo zakłócającym normalne pocenie się po dotkniętej stronie twarzy. Ponadto proces wytwarzania płynu łzowego jest zakłócany.
W przypadku zespołu Hornera często obserwuje się rozszerzenie naczyń krwionośnych gałki ocznej i naruszenie reakcji źrenicy na światło. U zdrowej osoby, przy silnym oświetleniu źrenica zwęża się, a w ciemności wręcz przeciwnie, rozszerza się, podczas gdy u pacjentów podatnych na tę patologię proces ten jest znacznie spowolniony.
Jak leczyć zespół Hornera
Aby wiedzieć, jak leczyć zespół Hornera, musisz najpierw zweryfikować diagnozę i określić nasilenie choroby. Do chwili obecnej istnieje kilka podstawowych testów, za pomocą których można ustalić obecność tej patologii u ludzi:
- Przetestuj za pomocą oftalmoskopu, wykrywając opóźnienie w rozszerzeniu źrenic;
- Test Paredrin, który pomaga ustalić przyczynę zwłóknienia;
- Testuj z kroplami do oczu kokainy: gdy zostaną one zaszczepione zdrowym ludziom, wychwyt zwrotny noradrenaliny jest zablokowany, co przyczynia się do rozszerzenia źrenicy. W obecności zespołu Hornera obserwuje się brak noradrenaliny, w związku z którym ekspansja nie występuje.
- Test z wkraplaniem roztworu blokującego M-antycholinergiczny w obu oczach, który wykrywa zespół zgodnie z tą samą zasadą, co poprzedni test.
Należy zauważyć, że idiopatyczna postać zespołu, jak wspomniano powyżej, może zniknąć sama, dlatego nie wymaga specjalnego leczenia. Przeciwnie, nabyty zespół kliniczny wynikający z choroby wymaga dokładnej diagnozy i późniejszego leczenia. Rzeczywiście, pomimo faktu, że sama patologia nie stanowi poważnego zagrożenia dla zdrowia ludzkiego, przyczyny jej rozwoju nie można zignorować.
Dlatego, aby wiedzieć, jak leczyć zespół Hornera, konieczne jest ustalenie choroby, która ją wywołała i rozpoczęcie eliminacji jej konsekwencji. Jednocześnie stosowane są dwie główne metody leczenia patologii: chirurgia plastyczna i neurostymulacja. Pierwsza metoda ma na celu korekcję plastyczną poważnych braków kosmetycznych towarzyszących tej chorobie. Jeśli zwrócisz się do profesjonalnych chirurgów, całkiem możliwe jest przywrócenie prawidłowego kształtu szczeliny powiek i powiek.
Z drugiej strony neurostymulacja implikuje ekspozycję na dotknięty nerw i mięśnie za pomocą impulsów prądowych, które są wysyłane przez specjalne elektrody przykładane na skórę. Taka procedura jest w stanie przywrócić i przygotować nawet bardzo słabe mięśnie do przyszłych regularnych ćwiczeń. Należy zauważyć: pomimo faktu, że neurostymulacja jest dość bolesna, jest to najskuteczniejsze lekarstwo na zespół Hornera, ponieważ poprawia krążenie krwi i metabolizm, przywracając niezbędny ton mięśniom.
